In het gebied worden nog steeds burgers gedood door mijnen uit de tijd van de strijd van de Polisario-beweging voor een onafhankelijk Westelijke Sahara (1975-1991). Sinds 1975 zijn zeker 2500 mensen gedood of gewond geraakt. „We zijn oorspronkelijk nomaden, een volk van de velden", zegt Aziz Haydar (52), voorzitter van slachtoffervereniging Asavim. „Nu zijn die velden een gevaar geworden". Haydar verloor zijn onderbenen en een arm door een antitankmijn.Volgens het Internationale Rode Kruis zijn de mijnenvelden economisch nadelig. „Een veld met één mijn is al een mijnenveld. Omdat niet bekend is waar die ene mijn ligt, kunnen mensen er niet meer heen", aldus een woordvoerster.

Naar schatting 100.000 vierkante kilometer van de Westelijke Sahara, een voormalige Spaanse kolonie, is nog steeds bezaaid met mijnenvelden. Landmine Action is sinds 2006 actief in het deel waar Polisario de macht heeft. Mijnen worden in kaart gebracht en gemarkeerd. Er bleken meer besmette gebieden te zijn dan eerder werd gedacht.

Nadat in 2007 twee Marokkaanse politici waren gedood door landmijnen, ruimde het Marokkaanse leger een aantal mijnenvelden op. De meeste mijnen liggen bij een zandmuur die Marokko in de jaren tachtig aanlegde om de troepen van Polisario buiten de deur te houden. Dit gebied is niet toegankelijk voor Landmine Action of andere organisaties.

Nederland is wereldwijd een van de belangrijkste donors in de strijd tegen landmijnen. Volgens de Landmine Monitor 2007 gaf Nederland het jaar ervoor 21,4 miljoen euro uit, naast de bijdrage die Den Haag via de Europese Commissie al geeft. In totaal werd 310 miljoen euro besteed aan mijnopruiming en voorlichting. Jaarlijks vallen volgens de VN wereldwijd tussen de 15.000 en 20.000 slachtoffers door mijnen en niet-ontplofte explosieven.