Dochter Yayla Bleumink (38) is niet boos op de directie van de asbestfabriek. Nee, ze spreekt haar woorden kalm en weloverwogen uit. „Het ergste vind ik eigenlijk dat mijn vader niet weet dat hij zijn recht heeft gehaald. Dat steekt me wel eens.”Samen met haar zus zette Yayla het proces tegen Asbestona voort dat hun vader twee jaar eerder begonnen was. Na zijn dood duurde het nog zeven jaar voordat er een uitspraak kwam. „We kregen erg vervelende reacties van Asbestona”, zegt Yayla. „Ze gaven ons bijvoorbeeld de opdracht te bewijzen dat mijn vader werkelijk in de fabriek had gewerkt. Al dat flauwe verweer zorgde voor veel vertraging in het proces.”

En toch niet boos? „Nee”, antwoordt Yayla. „Mijn vader was ook niet boos. Hij vond het wel vervelend dat de beklaagde partij zich zo kinderachtig gedroeg, maar hij bewaarde goede herinneringen aan de fabriek. Zijn werkgever was een vriendelijke en sociale man voor wie hij respect had.”

Yayla weet dat de directie op de hoogte was van de schadelijke gevolgen van asbest. Ze weet ook dat de directie niet streng toezag op een beschermende werkomgeving voor het personeel. „Ze probeerde eigenlijk het probleem te verdoezelen. Werknemers waren daarom niet doordrongen van de mogelijk dodelijke afloop. Het ging allemaal om geld. Dat is jammer. Maar mijn vader krijg ik niet meer terug. Dat is erg.”

Yayla heeft rond het overlijden van haar vader een moeilijke tijd gehad. „Hij heeft erg veel pijn geleden. De laatste maanden voor zijn dood zag hij er onmenselijk uit. Gelukkig waren we er allemaal bij toen hij zijn laatste adem uitblies.”

In Yayla werd ondanks de vermoeiende verwikkelingen rond de dood van haar vader een sterke drang geboren om mensen voor te lichten over het gevaar van asbest. Via het Comité Asbestslachtoffers spreekt ze over haar ervaringen.

„Ik ben er nog lang niet klaar mee”, zegt Yayla. „De gebeurtenissen blijven toch in je herinnering. Soms ben ik ook angstig. Als ik in de buurt van asbest kom, durf ik bijna niet te ademen.”