Projectleider R. Weener van het PO Platform Kwaliteit en Innovatie verklaarde vorig jaar in deze krant dat de kwaliteit van het Nederlandse basisonderwijs inderdaad ondermaats is, maar dat er de komende jaren verbetering te verwachten valt. „We zijn met z’n allen te veel op het onderwijsproces en te weinig op de opbrengsten gericht geweest”, aldus Weener. „Het ging erom dat kinderen een fijne schooltijd hadden en dat ouders tevreden waren. Dat idee heeft lang gedomineerd. Ik zie daar nu een duidelijke kentering in.”
Ik vrees dat Weener wel eens gelijk kan hebben. Mijn hart weent echter bij zulke ontwikkelingen. Het kind fokken we op tot een productieve robot van deze maatschappij en de school wordt steeds meer een economisch bedrijf: zo veel mogelijk rendement behalen! We hebben allemaal een ”tik” gekregen van meten met onze meetlatten.
Vroeger kreeg een leerling nog wel eens een pedagogische tik van juf of meester met een ”tuchtlat”. Goed dat dit afgeschaft is, maar helaas is de prestatiegerichte meetlat ervoor in de plaats gekomen, waarmee we onze kinderen mogelijk nog meer pijn doen!
Kinderen zien (of zagen?) we als een geschenk van God die we met liefde mogen omringen en op laten groeien tot een echt mens. Zodra we deze zienswijze loslaten, zien we ons kind als eigen maaksel. We dragen dan zelf alle verantwoordelijkheid voor de prestaties van ons kind: hoe hoger kindlief de maatschappelijke ladder op klimt, hoe meer status voor pa en ma.
Fijn als straks de inspecteur onze school een groen oormerk geeft voor de hoge kwaliteit van onze school. Maar betekent dat automatisch dat de kinderen graag naar onze school gaan? En hoe zit dat met de kwaliteit van onze identiteit? Valt die te meten? Is onze reformatorische school gegrond op Gods Woord en de Cito toetsen?Etiketjes
Oudere collega’s binnen het kleuteronderwijs merken dat ouders van nu veel meer vragen naar de resultaten van hun kroost dan naar het welbevinden. Ze zijn niet heerlijk kleuter met schep en emmer in de zandbak, maar buigen zich over een Cito toets ordenen. Ben je nog erg speels? Hebben we een ”schoolrijpheidstest” voor!
Vanaf groep drie gaat het echt beginnen. Even een klein rekensommetje: om de vijf weken een taal en een rekentoets betekent in veertig schoolweken zestien toetsen. Daarbij komen nog eens ongeveer twaalf leerlingvolgsysteemtoetsen per jaar. Dat betekent dat een basisschoolleerling minimaal 170 toetsen onder zijn of haar neus gehad heeft! Oftewel: 170 tikken met de meetlat.
Word je als kind faalangstig van al dat getoets? Geen probleem: laten we een faalangsttraining op los. Voel je je als ouder misschien wat falen als je kind niet aan de normen voldoet? Ook geen probleem: na wat testjes en toetsjes hebben we wel wat etiketjes, zoals dyslexie, dyscalculie, NLD enzovoort. Gelukkig: dan mag de meetlat wat lager.
Ergens gelezen: geef je kind weer rust, reinheid, regelmaat en… ruimte!
De auteur is intern begeleider op de Koelmanschool in Goes.