Populistische politiek wordt sinds jaar en dag bij uitstek door linkse partijen bedreven. De bevolking wordt angst aangejaagd met spookverhalen over de ondergang van het milieu, maar als mensen waarschuwen voor het internationale terrorisme zijn het ineens ”handelaren in angst”. Voor zowel links als de islamisten is president Bush de grote satan, hetgeen de blinde vlek verklaart die linkse denkers en politici hebben voor de islamitische dreiging. De vijand van mijn vijand is immers mijn vriend!Er wordt schande geroepen over het geven van vrijblijvende politieke steun aan onze Amerikaanse, Britse en Australische vrienden, alsof we daarmee medeverantwoordelijk zouden zijn geworden voor de aanslagen die terroristen in Irak plegen op hun geloofsgenoten. De vraag waarom het demissionaire kabinet-Balkenende I en de nieuwe Tweede Kamer na de verkiezingen van januari 2003 politieke (en geen militaire) steun uitspraken, is in het parlement al vele malen gesteld. Ook aan mij als LPF-woordvoerder.

Mijn antwoord was: „Gesteld voor het voldongen feit van de invasie door de coalitie, gaat onze politieke steun en sympathie uit naar onze bondgenoten en niet naar de dictator Saddam Hussein.” Mijn toenmalige PvdA-collega Koenders toonde hiervoor in het debat begrip, niemand wil immers de massamoordenaar Hussein steunen, zo zei hij.

Imago
Einde verhaal, zou je zeggen. Een nederlaag van de coalitietroepen zou trouwens desastreuze gevolgen voor de wereldvrede hebben gehad. De politieke steun voor de coalitie bleef een wassen neus en heeft niet geleid tot het sturen van troepen tijdens de oorlog. Pas na het verdrijven van Saddam Hussein kwam de stabilisatiemacht IFOR in Irak en deze had wel degelijk een volkenrechtelijk mandaat.

De inval in Irak is in Europa vooral aangegrepen voor binnenlands politiek gebruik. Er hoeft geen onderzoek naar de Nederlandse steun te komen, omdat de enige reden daarvoor is verdwenen. Dat was namelijk uitsluitend het beschadigen van het imago van premier Balkenende. Men wilde aantonen dat Balkenende een zwakke leider was en dat Bos een betere premier zou zijn. Dat had na de verkiezingen van 22 november 2006 geen zin meer. Integendeel, Wouter Bos schoof broederlijk aan bij Balkenende.

Ondertussen is Nederland wel in Afghanistan beland, als direct gevolg van de linkse Europese politiek. De anti-Amerikaanse opstelling van de Duitse bondskanselier Gerhard Schröder en de Spaanse populist Zapatero dreigde de NAVO te splijten. De oplossing werd gevonden in het oprichten van een NAVO-vredesmacht voor Afghanistan.

Duitsland en Spanje besloten daarom de internationale vredesmacht ISAF te gaan steunen. Deze troepenmacht zou de wederopbouw van Afghanistan gaan ondersteunen en zich daarmee onderscheiden van de Amerikaanse troepen die in het kader van de Operatie Enduring Freedom (OEF) de taliban metterdaad bestreden. Duitsland was bereid de leiding te nemen. In Nederland steunde GroenLinks de uitbreiding van ISAF tot buiten de hoofdstad Kabul. De Duitse minister van Buitenlandse Zaken, de Groene Joschka Fischer, was immers de held van GroenLinks.

Peperduur
Omdat Duitsland niet naar Irak, maar als gebaar van goede wil jegens de NAVO wel naar Afghanistan wilde gaan, moest Nederland wel meedoen. De Koninklijke Landmacht heeft namelijk geen eigen legerkorps meer. Ze vormt de kern van het Duits-Nederlandse legerkorps in Münster, dat vooral dankzij de Nederlandse inbreng en ervaring een hoge staat van paraatheid heeft. Münster is een van de weinige hoofdkwartieren die door de NAVO in staat worden geacht een grote operatie te leiden. De rest van het grote Duitse dienstplichtleger is niet paraat.

Zonder Nederlandse militairen kon Schröder geen mooi weer spelen in Kabul en zo belandde ons land in het wespennest Afghanistan met bovendien een volkomen verkeerde strategie. De operatie in Uruzgan is een peperdure en ineffectieve vorm van ontwikkelingssamenwerking. We spenderen 1 miljard euro om een bevolking van 350.000 mensen vooruit te helpen. De enorme en langdurige inspanning van de krijgsmacht in Afghanistan betekent dat we geen mensen en middelen meer overhebben voor een vredesmacht in Afrika of het Midden-Oosten, gebieden die humanitair en strategisch belangrijker zijn dan een dunbevolkte woestijnprovincie.

Anders gezegd: de weigering van links Europa om onder Amerikaanse leiding deel te nemen aan een beperkte vechtmissie (OEF) heeft ons via de wederopbouwmissie ISAF in een uitzichtloze burgeroorlog verwikkeld. De afspraken die in 2004 in NAVO-verband zijn gemaakt, hebben ons land op een weg gebracht waarvan geen terugkeer mogelijk lijkt.

Ik heb begrip voor het dilemma waarvoor CDA en VVD zich zagen geplaatst tijdens het verlengingsdebat. Eenzijdige terugtrekking in augustus 2008 zou het aanzien van ons land hebben geschaad. Ik begrijp echter niet waarom de missie weer met twee jaar is verlengd. Een verlenging met één jaar zou de druk op de ketel hebben gehouden.

En dat onderzoek naar de wijze waarop Nederland door links populisme Afghanistan is ”ingerommeld”? Dat komt er nooit, want daar heeft geen enkele journalist belangstelling voor.

De auteur is oud-fractieleider van de Lijst Pim Fortuyn.