De krant en het Boek
We hebben de deur van 2008 opengedaan en zijn naar binnen geschuifeld. Het nieuwe jaar verwelkomde ons met uitzinnig lawaai en brutaal geweld. Het kwetsbare stukje hoop dat dit jaar de wal het schip zal keren, viel definitief in scherven. Natuurlijk, er blijven mensen die denken dat er niets nieuws is onder de zon. Dat de geschiedenis een soort cirkelbeweging is. Dat mensen vroeger de nieuwe spoorlijn als een bedreiging zagen, later de radio, daarna het vliegtuig, en zo is er altijd wat. We moeten leren van het verleden en niet zo kritisch zijn op nieuwe dingen. Over een tijdje vinden we het weer gewoon. Oorlog is er altijd geweest en ziekte ook. Allemaal een kwestie van wennen.
Verbijsterend tempoWelterusten. Lees voor je naar bed gaat, nog even de krant. Want in werkelijkheid zijn de ontwikkelingen uiterst verontrustend. Ik bedoel niet de toenemende files of de stijgende benzineprijzen. Dat is maar onbetekenend regionieuws, vergeleken bij de problemen die zich in een verbijsterend tempo ontwikkelen.
Met het geweld in de samenleving loopt het volledig uit de hand. Het heeft even tijd nodig om tot je door te dringen, maar er zijn rond de jaarwisseling werkelijk meer dan twintig scholen uitgebrand. Het was in het afgelopen jaar nodig dat viaducten geflankeerd werden door hoge stalen hekken. Mensen vinden het namelijk een vrolijk tijdverdrijf om betonnen stoeptegels op voorbijrijdende auto’s te gooien. Liefst door de voorruit. En dan snel naar de andere kant van het viaduct om het effect te zien. Reality game. De kunst is om het ambulancepersoneel onmogelijk te maken de patiënt op de brancard te leggen. De brandweerman met bakstenen bekogelen, zodat het lekker blijft branden. Entertainment gaat boven alles.
Huwelijken
De samenleving valt langzaam uit elkaar. Meer dan een derde van de huwelijken eindigt in een scheiding. Bij meer dan 60 procent daarvan zijn kinderen betrokken. Kinderen die later zelf weer moeten gaan zorgen voor een stabiel gezin. Maar hoe, als de meest betrouwbare relatie in hun jonge leven, uit elkaar is gespat? En hoe gaat het vervolgens met hun kinderen? De Jeugd GGZ barst uit zijn voegen. Geen schoolklas meer zonder leerlingen met ernstige gedragsproblemen.
De deelname van christenen aan de regering keert zich keihard tegen ons. Als hyena’s storten stichtingen, opinieleiders en politici zich op de hinderlijke christelijke overblijfselen in Nederland. In enkele decennia voltrekt zich de totale metamorfose: van een christelijke, via een postchristelijke naar een antichristelijke samenleving.
Bij een blik op de buitenlandpagina verstomt de meest optimistische lezer. Het volstrekte gebrek aan perspectief voor het Israëlisch-Palestijnse conflict kan nauwelijks onbarmhartiger geïllustreerd worden dan met het bezoek van Bush aan het Midden-Oosten deze week. De Amerikaanse president realiseerde zich gelukkig nog net op tijd dat hij het niet kon maken om zich daar helemaal niet niet te laten zien, na een dubbele ambtstermijn. Afghanistan is een ”mission impossible” voor de internationale gemeenschap. Op Irak bijt de machtigste natie van de wereld haar tanden stuk. Na de Koude Oorlog zou de wereldwijde spanning wegebben. Dachten we. Groot feest bij de Muur. Maar tegenwoordig, met al-Qaida zou je terugverlangen naar een goed te lokaliseren vijand met ’gewone’ tanks en mortieren. Het moderne wereldwijde terrorisme combineert geld en hightech met religieus fanatisme en meedogenloos geweld.
Heftige haat vanuit het Midden-Oosten vormt samen met groeiende intolerantie in het Westen het fatale explosieve mengel dat vertrouwde democratische zekerheden effectief uit de weg zal ruimen.
Hoge kerkmuren
De kerkpagina sla je maar over. De tanden van de tijdgeest hebben grote brokken uit de kerkmuren weggevreten en ondanks dat houden we ze met man en macht hoog opgetrokken. Wie gelooft er nog in dat bijeenkomt wat bijeenhoort? Wie denkt nog aan een opwekking? Alle energieke pogingen om buitenstaanders binnen te krijgen, keren zich als een boemerang tegen die hartelijke, vriendelijke open christengemeenten, waarvan de leden zich de vrije vormen en aantrekkelijke verhalen met ongekende gretigheid eigen maken. De moderne media, dragers van de geseculariseerde cultuur, hebben geen enkele moeite met muren die jarenlang gezin en kerk beschermden. Via een satelliet kom je uiteindelijk overal binnen. We volgen opvoedingscursussen en zien vervolgens machteloos toe hoe onze kinderen zich in keten volgieten met alcohol, seks voor het huwelijk als volstrekt normaal beschouwen, en iedere impuls van de wereld nieuwsgierig en hartstochtelijk consumeren.
Sorry voor deze sombere opsomming, dit troosteloze topje van de ijsberg. Hoog tijd om de krant weg te leggen en het boek Openbaring te gaan lezen.
Troostlied
Wie denkt dat Openbaring gaat over ramp en onheil, heeft het boek nooit intensief gelezen, laat staan begrepen. De openbaringen van Jezus Christus vormen een overwinningslied. En daarmee een troostlied voor de verdrukte kerk. Alles wat we meeslepen over de drempel van 2008 en alles wat ons te wachten staat, ontrolt zich doordat de Leeuw uit de stam van Juda de boekrol nam en een voor een de zeven zegelen verbreekt. En terwijl op dit moment die zegelen stuk voor stuk worden verbroken, klinken tienduizenden en tienduizenden stemmen van verwondering, lof en aanbidding in de hemel. Alles komt oneindig goed. De verscheurde en verdeelde kerk wordt één. Als ze daar staat als een grote menigte die niemand tellen kan, uit alle naties en stammen en volken en talen, klein en groot, voor de troon, voor het Lam, bekleed met witte gewaden, palmtakken in hun hand. De overwinning is zeker.
Ze is nog niet volkomen. Het laatste zegel is nog niet verbroken. Proef de hoop! Voor ons en onze kinderen, de kinderen van de gemeente. Er is nog plaats.
Reageren aan scribent? welbeschouwd@refdag.nl.
