Deze krant publiceerde donderdag cijfermateriaal over hoe het grensverkeer met evangelische gemeenten zich in de verschillende reformatorische kerken manifesteert. Het commentaar van zaterdag probeert een aantal oorzaken te vinden. Er wordt dan gewezen op het strakke karakter van de kerkdiensten, de tegenstelling tussen het warme klimaat in evangelische kringen en de kilte in de eigen kerk. De werkelijke oorzaak zou echter een spa dieper te vinden zijn. Het „kiezen voor Jezus” sluit aan bij de moderne trend van individualisering en het willen meewerken aan eigen zaligheid.In de eerste plaats denk ik dat het niet zo belangrijk is de verschillende reformatorische kerken met elkaar te vergelijken door met cijfers aan te tonen dat het bij de ene wel meevalt en bij de andere kerk toch veel meer voorkomt. Er wordt dan algauw vergeten dat cijfers relatief zijn en dat het plaatje bij een kerk waar het nu nog wel meevalt, er over een aantal jaren wel eens anders uit zou kunnen zien.

Waar het mij om gaat, is inderdaad: wat is de oorzaak van het verloop naar evangelische kringen? Dan denk ik dat het in de eerste plaats nodig is naar binnen te kijken, naar het eigen kerkverband. „Kiezen voor Jezus” als voornaamste oorzaak noemen is te kort door de bocht. Het willen meewerken aan eigen zaligheid is zo slecht nog niet. De Bijbel zegt zelf: „Werkt uws zelfs zaligheid met vrezen en beven” (Fil. 2:12).

Versmald
Degene die naar mijn mening het dichtst bij de werkelijke oorzaak van het verloop naar evangelische kringen zit, is prof. Maris. Hij constateert (RD van donderdag) dat de reformatorische kerken blijkbaar onvoldoende in staat zijn de rijke erfenis van de Reformatie, van het Evangelie van zonde en genade, werkelijk aan mensen over te dragen. Hij is daar bezorgd over en ik denk dat hij hier de spijker op de kop slaat.

De prediking is het belangrijkste middel om mensen in de kerk te houden. Als de prediking geen evenwichtige verkondiging meer is van het heil in Christus, maar de nadruk of komt te liggen op allerlei liturgische vernieuwingen, of als aan de andere kant de bevinding te veel aandacht krijgt, dan is er iets mis. Zowel het een als het ander verduistert de rijke Evangelieboodschap. Bij de een krijgt het uiterlijk te veel aandacht en bij de ander wordt het ”innerlijk” veel te veel benadrukt. Prof. Maris stelt de vraag: „Is het Evangelie niet te veel versmald, gestold?” Iets om over na te denken.

Het is nodig dat de reformatorische kerken kritischer gaan nadenken over hoe ze staan in de echt reformatorische traditie ten aanzien van de prediking. En dan in de eerste plaats kritisch binnen het eigen kerkverband en getoetst en gemeten aan de rijke erfenis van de Reformatie. Het is van het grootste belang dat erover wordt nagedacht of de prediking nog wel staat in de reformatorische hermeneutische, homiletische en exegetische traditie.

De auteur is lid van de Gereformeerde Gemeenten.