Amsterdam kan beginnen aan een inhaalslag. Eerwraak was in de hoofdstad te lang een blinde vlek, vindt het PvdA-raadslid dat met haar collega’s Karina Schaapman en Derya Kaplan een notitie over het probleem opstelde. „Er bestaat natuurlijk huiselijk geweld; daar zijn we hier goed voor uitgerust. Eerwraak viel daar onder. Maar het is wél een specifiek onderdeel. Als je als vrouw slachtoffer bent van huiselijk geweld, ga je naar de politie, en dan komt er vaak een verzoeningsproces. Maar bij eerwraak is een poging tot verzoening wel het laatste dat je moet proberen. Dat geldt zowel voor agenten als voor hulpverleners. Het gaat over twee heel verschillende problemen, met een heel verschillende aanpak. Als je dat niet weet als agent, kun je er ook niets aan doen.”Zijn er dan nog agenten in Amsterdam die niet weten wat eerwraak is?

„Het herkennen ervan kan moeilijk zijn. Er is niemand die naar het bureau komt en zegt: Ik ben het slachtoffer van eerwraak. Met een specifieke training kan de politie sneller signalen oppakken die wijzen op eergerelateerd geweld.”

Eerwraak wordt vaak gezien als een probleem van islamitische culturen. Is dat zo?

„Nee. Het heeft niet te maken met godsdienst, maar met traditionele culturen. Ik kom uit Bosnië, daar zijn nog afgelegen dorpen waar het voorkomt. Het is voor mij niet onbekend. Ook in Zuid-Italië kwam het voor, net zoals in het Verre Oosten en in het christelijke Zuid-Amerika. Het heeft te maken met je manier van leven.

Tot een familie behoren daar niet alleen papa, mama en de kinderen, maar ook alle nichten en achterneven. Het halve dorp houdt elkaar in de gaten en voelt zich collectief verantwoordelijk voor elkaar.”