De strijd tussen natuur en recreatie in het waddengebied wordt het best geïllustreerd door de havens op de eilanden. De havens zijn te klein om alle recreanten op de Waddenzee een veilig plekje te bieden. Dat kan een probleem zijn als een storm opsteekt en alle watersporters in de haven een veilig heenkomen proberen te zoeken. Zowel de waddeneilanden als recreanten willen graag uitbreiding van de havens. Maar dat betekent een grotere druk op de natuur.Het convenant is volgens Helder, bekend als wethouder die zich inzette voor uitgeprocedeerde asielzoekers, een „uitermate goed voorbeeld van het poldermodel”. Maar liefst vier ministeries, drie provincies, achttien gemeenten, zeven natuurorganisaties en tien belangen- en watersportorganisaties zaten aan tafel bij het opstellen van het convenant.

Veel afspraken zijn nogal vaag. Zo zijn geen harde afspraken gemaakt over de havens. Willen gemeentes de havens uitbreiden, dan moeten ze een plan indienen dat duurzaam is. Den Haag en de provincies beslissen uiteindelijk over wat duurzaam is.

Concreet is wel het plan voor wadwachten. Dat moeten ’gastheren’ zijn die recreanten informeren over de natuur, maar ook boetes kunnen uitdelen als regels worden overtreden. Wie dat moet betalen, is echter niet duidelijk.

Het convenant is een unieke afspraak. Niet eerder is zo collectief een deal gemaakt over de toekomst van het waddengebied. Het convenant is echter nog maar het begin. Het is de bedoeling over vier jaar een beheersplan voor het waddengebied te maken. Dat beheersplan vervangt dan het convenant.