Dat is de kerngedachte in Spe Salvi, de tweede encycliek van paus Benedictus XVI, die vanmiddag door het Vaticaan is gepubliceerd. De titel is ontleend aan de brief van Paulus aan de Romeinen: „Spe salvi facti sumus” („In de hoop zijn we gered”). De eerste rondzendbrief van de paus, Deus Caritas Est (God is liefde), verscheen in januari vorig jaar en ging over de naastenliefde en de goddelijke liefde.In zijn encycliek geeft Benedictus aan de hand van citaten van Augustinus en andere grote denkers een theologische visie op de hoop. Ook geeft hij antwoord op de ideeën van niet-christelijke denkers, zoals Karl Marx, die volgens de paus wel precies wist hoe de bestaande orde omver moest worden geworpen, maar geen visie had op de situatie daarna en daardoor de mensen valse hoop bood.

Benedictus waarschuwt voor een individualistische opvatting van de hoop, „een hoop voor alleen mijzelf, die geen echte hoop is omdat hij andere mensen vergeet.” Christenen hebben een band met God via Christus, die ons ertoe verplicht er voor anderen te zijn.

Uitvoerig gaat de paus in op het lijden, dat zo in tegenspraak met de hoop lijkt te zijn. Benedictus onderstreept dat de mens het lijden kan beperken en ertegen kan strijden, maar dat hij het niet kan uitroeien. De echte menselijkheid van zowel het individu als de samenleving valt af te meten aan de manier waarop zij met het lijden en met degene die lijdt omgaan. Een maatschappij die zijn lijdende leden niet kan aanvaarden en niet in staat is hun lijden te delen, is een „wrede en onmenselijke” samenleving, schrijft de paus.