„Na de vijfde, zesde brand was ’t Zandt een spookdorp. De sfeer was grimmig, inwoners liepen tot diep in de nacht met zaklampen rond”, vertelt de agent. „De stemming is nu, na zestien branden, heel anders. Iedereen gaat door met zijn leven.”Want inmiddels lijken de branden aan de orde van de dag. De laatste brand was vijf dagen eerder. In het dorp lijkt niemand er meer van op te kijken. „Alleen oude mensen durven hun huizen niet meer uit en dat is wel heel triest. Of ze staan ’s nachts op om de boel in de gaten te houden en slapen dus niet meer”, vertelt de beheerster van het dorpshuis waar ook de politiepost gevestigd is. „Ik woon hier boven, een veilig plekje inderdaad”, voegt ze er lachend aan toe.

„Wat wel opvalt, is dat de inwoners veel vaker de hond uitlaten dan vroeger. En er gaan ’s nachts nog steeds mensen over straat om een oogje in het zeil te houden. Daar zijn we blij mee. Maar van een georganiseerde burgerwacht is geen sprake”, aldus politiewoordvoerder Ger Blokzijl.

Ook de speciaal ingerichte politiepost in het dorpshuis is uitgestorven, op de dienstdoende agenten na. Op de deur van de ingang hangt een poster met een afbeelding van een van de branden en het verzoek aan de dorpelingen om meteen een van de politienummers te bellen als zij iets verdachts signaleren.

Daarnaast hangt een oranje poster met een uitnodiging voor een bingoavond in het weekend. In een klein kamertje achter het halletje huizen de agenten.

Ergens buiten loopt de pyromaan rond. Dat het iemand uit het dorp is, daarvan is de politie overtuigd. Een daderprofiel? Dat is er uiteraard, maar uit tactische overwegingen kan de politie daarover niet veel zeggen. Maar dat is niet de enige reden.

In dergelijke kleine gemeenschappen ligt geroddel op de loer. „’t Zandt is een klein dorp, dus we moeten heel behoedzaam zijn. Als we iemand vragen of hij zijn buurman heeft gezien, merken de mensen aan het einde van de straat hem bij wijze van spreken al als verdachte aan”, zegt Blokzijl.

Een politiepost, technische recherche, speurhonden, huisbezoeken, bloedsporen, een peloton agenten. Je zou zeggen dat de pyromaan niet moeilijk te vinden moet zijn. „We zijn steeds net een paar seconden te laat”, zegt Blokzijl. „Maar door nu ook op klaarlichte dag dingen in brand te steken, neemt hij wel een groot risico. We zijn zeker overtuigd van een goede afloop.”