Als ”the Coalition” van Howard verliest, is dat het einde van een tijdperk, want Howard zat elf jaar achtereen als eerste minister op het pluche.Toch liet John Howard zich de afgelopen maanden niet zo maar wegzetten door links. Zo draaide een groot deel van de campagne om de vraag aan wie het leiderschap van het land nu het best kan worden toevertrouwd. Daarbij wierp Howard zich op als de ervaren premier die als geen ander de Australische economie op koers kan houden. Tegelijkertijd zette hij zijn rivaal Rudd en diens partij neer als onbetrouwbaar, simpelweg omdat ze onervaren zijn als bestuurders (dat geldt overigens niet als het gaat om de Australische deelstaten, want daar hebben de sociaaldemocraten overal de macht in handen). Op zijn beurt schilderde Rudd de coalitie af als een stelletje uitgebluste leidslieden.

Verder waarschuwde hij de kiezers dat bij een volgende regeerperiode van ”de Coalitie” Howard tussentijds met pensioen zal gaan, en Australië zal opschepen met zijn opvolger Peter Costello, die door Rudd als ”inspiratieloos” werd gediskwalificeerd.

Toch was de rode lijn in Rudds campagne niet zozeer verschil, maar overeenkomst met Howard. Hij hamerde erop dat er nauwelijks iets zou veranderen als hij het stokje van Howard zou overnemen. Voor een groot aantal thema’s klopt dat ook wel. ””De Coalitie” doet op haar beurt er alles aan de kiezer angst in te boezemen voor een machtsovername door links. Zo zou een Laborregering door de vakbeweging worden gedomineerd, en zouden sociaaldemocraten een bedreiging zijn voor het welvaartsniveau van de Australische middenklasse. Volgens de liberalen zullen immers de rentetarieven drastisch gaan stijgen zodra links zich als federale bestuurder aandient.

Labor heeft wel fel campagne gevoerd tegen de zogenaamde ”Workchoices Legislation”, een pakket wetten dat enkele jaren terug door de liberale regering werd ingevoerd. De wetten hebben in de ogen van Rudd de positie van werknemers ernstig ondermijnd. De coalitie stelt daartegenover dat juist dankzij de ”workchoices” er meer dan 275.000 banen bij zijn gekomen, en dat de economie een duw in de goede richting heeft gegeven, iets waarvan alle Australiërs profiteren.

Wie het niet om het even is welke regering er in Australië zaterdag wordt gekozen, is de Amerikaanse president Bush. Howard was immers Amerika’s meest trouwe bondgenoot in de strijd tegen het internationale terrorisme, en stuurde troepen naar Irak en Afghanistan. Toch zal Rudd op dit punt maar gedeeltelijk van koers veranderen. Hij wil namelijk de inzet in Afghanistan voortzetten, maar wel een volledige terugtocht van Australische troepen uit Irak, wat dan medio 2009 moet zijn gerealiseerd. In plaats daarvan zouden dan niet-gevechtstroepen in Irak aan de slag moeten gaan. Van een fel anti-Amerikabeleid zal evenwel onder Rudd geen sprake zijn.

Veel rigoureuzer is Rudds opstelling in het klimaatdebat. Hier ligt ook een van de grootste verschillen tussen Labor en de liberale coalitie. Howard heeft jarenlang de opwarming van het klimaat genegeerd, bijvoorbeeld door het Verdrag van Kyoto niet te ondertekenen - dat zou volgens Howard de Australische economie alleen maar ruïneren.

Labor is echter vast van plan om ’Kyoto’ wel te ondertekenen zodra ze aan de macht is. De socialisten voelen op dit punt de hete adem van de Groenen in hun nek, een partij die electoraal sterk heeft geprofiteerd van de milieuhype die de Australische burgers in zijn greep heeft. De ernstige droogte waarmee Australië de laatste jaren te kampen heeft, opende bij veel burgers de ogen voor het klimaatprobleem, en dat heeft de Groenen geen windeieren gelegd: in de peilingen stijgen ze met 8 tot 13 procent van de stemmen.

Vanuit orthodox-christelijk standpunt is een machtswisseling van liberalen naar sociaaldemocraten zeker geen vooruitgang, zegt Paul Russel uit Adelaide, die als behoudend rooms-katholiek zich inzet voor prolifethema’s als de bescherming van het ongeboren leven en het propageren van alternatieven voor euthanasie. „De anglicaan Kevin Rudd is weliswaar een man met oprecht christelijke principes, maar binnen Labor is hij op dit punt een eenling. Zijn orthodoxe standpunt ten aanzien van het huwelijk (als exclusief gereserveerd voor man en vrouw en niet voor homoseksuele relaties) zal volgens Russel geen stand houden zodra dit thema op de politieke agenda wordt gezet. Russel wijst er verder op dat alle vrouwelijke parlementsleden van Labor al sinds jaar en dag volledige liberalisering van abortus nastreven.

Ook dr. Roslyn Philips, directrice van de prolifeorganisatie ”Festival of Light” is niet optimistisch als het gaat om het behoud van christelijke waarden en normen onder een sociaaldemocratisch bewind, vooral omdat de Groenen in de lift zitten. „Die gaan met name in de Senaat een sleutelrol spelen in het politieke machtsspel tussen links en rechts.” Philips kent de Groenen als een partij die fel gekant is tegen alles wat riekt naar orthodox-christelijke waarden. „Ze steunen bijvoorbeeld de liberalisering van het drugsbeleid en willen homoseksuelen alle rechten van het huwelijk geven - inclusief het recht op adoptie van kinderen.”

Daartegenover staat, zo meldt Paul Russel, dat de politieke partij die de christelijke waarden en normen juist nadrukkelijk hoog in het vaandel heeft, de Family First Party, geen enkele rol speelde tijdens de campagne. Hij vreest zelfs dat de verkiezingen van zaterdag de doodsteek zullen geven aan deze partij, „waardoor Australiërs in de toekomst niet meer kunnen kiezen voor een partij met een specifiek christelijk ethisch programma.”