”Noord-Koreaan omhelst Zuid-Koreaan”. ”Oost-Duitser huilt van blijdschap bij terugzien West-Duitse dochter”. We kennen ze allemaal wel: oude krantenfoto’s van familieleden die elkaar al meer dan dertig, veertig, soms wel vijftig jaar niet hebben gezien.Soms stond er tientallen jaren een letterlijke muur tussen hen in. Een muur, waarvan niemand had gedacht dat die nog eens zou worden afgebroken. Toch gebeurde dat. Is het geen wonder?

Hoe uniek is het eigenlijk dat muren geslecht worden, dat verstoorde communicatie hersteld wordt, dat er weer ontmoeting plaatsvindt?

Het gebeurt vaker. Ook bij muren die er niet letterlijk, maar figuurlijk staan. Lees het boek van H. Algra, ”Het wonder van de 19e eeuw. Van vrije kerken en kleine luyden”. Het gaat over afgescheidenen, mensen in kerken en kerkjes, gezelschappen en samenkomsten, verstrooid en van elkaar geïsoleerd. Mensen die elkaar over muren heen gingen herkennen. Het kwam tot ontmoeting, tot samenwerking, tot samengaan.

En wat te denken van ”Het wonder van de 20e eeuw?” Wie kennisneemt van de (zeer) kleine Nederlandse kerkgeschiedenis rond 1900, komt oefenaars tegen, gezelschappen, thuislezers, rondreizende predikanten. Er waren muurtjes en muren. De een hoorde hierbij, een ander hoorde daarbij, een derde hoorde nergens bij. Er kwam ontmoeting, er was geestelijke herkenning. In 1907 was daar de vereniging van ledeboerianen en kruisgezinden. De Gereformeerde Gemeenten in dit land (in Ned.) bestaan honderd jaar. Is het geen wonder?

In 1953 viel het kerkverband echter uiteen. Er kwam opnieuw een muur. Een muur die dwars door de gemeenten liep. Maar wat is een muur als aan beide zijden ervan, soms binnen hetzelfde dorp, dezelfde preken gelezen worden? Staan beide kerken niet op dezelfde grondslag van Schrift en belijdenis en zijn ze beide niet aanspreekbaar op dezelfde synode-uitspraken? Is het geen familie?

Gebed
Hoe is het eigenlijk met die familieband? Wordt de scheur in het geestelijke gezin gevoeld? Elke morgen en elke avond blijven er een paar stoelen leeg in het gezin. Is er geen uitzien naar ontmoeting, naar hereniging?

Iemand zegt: „Dat zie ik niet gebeuren.” Maar is er voor de Heere iets te wonderlijk? Zou Hij geen gebed kunnen schenken in het hart van Zijn volk aan beide zijden van de muur? Dan gaan ze aan beide zijden de schuld inleven en komt er verlangen naar ontmoeting. Zoete banden die mij binden…

Zouden we niet uitzien naar het wonder van de 21e eeuw? Als de muren geslecht worden. Als geestelijke tweelingen elkaar na meer dan vijftig jaar weer mogen begroeten. Dan zal er ook wel plaats aan tafel zijn voor die andere broer. Hij heet Oud.

Bij binnenkomst hoeft hij inmiddels zijn bef en de steek niet meer aan de kapstok te hangen. En ”Datheen” kan ook geen struikelblok meer vormen. Die berijming wordt tegenwoordig op vrijdag- en zaterdagavond door iedereen weer gezongen.

De auteur is ambtsdrager binnen de Gereformeerde Gemeenten, historicus en werkzaam in het voortgezet onderwijs.