Geboren: 23 april 1968 Werkt voor: Nederlandse Leprastichting

Standplaats: Jakarta (Indonesië)

Sinds: 2005

Wat voor werk doe je?
„Ik ben arts en in Indonesië regionaal medisch officier. Ik adviseer over projecten van de Leprastichting in Indonesië, en dat zijn met name projecten in de provincies, maar ook de lepra-eenheid van het ministerie van Volksgezondheid. Dat alles met het doel het lepraprogramma te versterken en de zorg voor de patiënten te verbeteren. Net als in andere landen zijn leprapatiënten in Indonesië gestigmatiseerd. Eén aspect van ons programma is te stimuleren dat mensen met deze ziekte voor zichzelf opkomen.”

Waarom doe je dit werk?
„Lepra is een brede, complexe en interessante ziekte die je, als je de mensen op tijd vindt, heel goed kunt behandelen. Je kunt daarmee veel leed voorkomen. Dat vind ik het mooie van dit werk.”

Op welk punt zie je vooruitgang?
„In Indonesië wordt de ziekte bij steeds meer mensen vastgesteld. In 2006 waren er ruim 19.000 nieuwe patiënten. Maar vermoedelijk is het aantal mensen bij wie de ziekte nog niet onderkend is, groter. Daarom proberen we de activiteiten zo veel mogelijk uit te breiden en ook de afgelegen gebieden te bereiken. Dit om zo veel mogelijk patiënten in een zo vroeg mogelijk stadium te kunnen behandelen.”

Hoogtepunt?
„De mensen thuis bezoeken vind ik een boeiend aspect van het werk. Verder vind ik het prachtig als we een nieuw geval vinden nog voordat er handicaps zijn opgetreden en we met de behandeling kunnen starten. Je voorkomt daarmee dat zo iemand voor zijn hele leven beschadigd raakt.”

Teleurstelling?
„Je komt soms heel jonge mensen tegen die bijvoorbeeld al een prothese hebben, ernstig verminkte handen of oogproblemen. Vreselijk. Vroegtijdige herkenning is belangrijk. Voorlichting is enorm belangrijk en die vind ik nog onvoldoende in dit land.”

Ben je kerkelijk betrokken?
„Nee.”

Speelt geloof een rol om hier te komen werken?
„Nee. Ik geloof dat iedereen recht heeft op een gezond leven.”

Waar verwonder je je over?
„Ik verwonder me over de gelatenheid van mensen en over de inefficiëntie. Er zijn omstandigheden waar wij als Hollanders meteen mee aan de slag zouden gaan, wij zouden iets dergelijks niet accepteren en meteen gaan werken aan verbetering en verandering.”

Wat vind je moeilijk in het contact met de bevolking?
„Er is zo veel uiterlijk vertoon. Eindeloze vergaderingen worden geopend door de belangrijkste personen, en als er niet zijn zit je zo drie uur te wachten totdat deze komt. Dat is inefficiënt, maar je moet je er gewoon bij neerleggen. Verder kun je alleen netwerken en goede relaties opbouwen door vriendelijk te zijn, terwijl wij Nederlanders vaak direct zijn. Je kunt mensen moeilijk aanspreken op iets, laat staan terechtwijzen. In dat spanningsveld moet je toch proberen je kritisch te blijven opstellen.”

Wat ervaar je als gemakkelijk?
„Wat ik tegenkom is in het algemeen vriendelijkheid en waardering. Dat is prettig en daar kunnen wij nog wat van leren.”

Mis je Nederland?
„Natuurlijk mis ik mijn familie en vrienden. Ik moet zeggen dat het door telefoon en internet heel gemakkelijk is geworden om contact te houden. We krijgen overigens veel bezoek en er wordt van alles gestuurd.”

Zin om terug te gaan?
„Hm, mijn contract geldt voor drie jaar en kan in overleg met Leprastichting en de lokale partner worden verlengd.”