Macauley Kalu komt uit een christelijk gezin in Nigeria. Zijn vader en zijn grootvader behoorden tot de leiders van de Assemblies of God, een wereldwijde pinksterkerk.Het Evangelie had voor de voorgangerszoon aanvankelijk weinig waarde. „Ik leefde opstandig. Ik woonde in een zendingshuis waar vertegenwoordigers van verschillende godsdiensten woonden. Ik las de Koran en worstelde met vragen over de waarheid. Totdat de Heere mij bekendmaakte dat Hij een plan met mij had. Een persoonlijke ontmoeting met God laat op een avond was voor mij een keerpunt. Jezus redde mijn leven.”

Macauley raakte betrokken bij het jongerenwerk in zijn kerk. Via zijn vader kwam het buitenland in beeld. „Mijn vader heeft in Amerika gestudeerde en had over de hele wereld contacten. Hij was niet alleen betrokken bij gemeentestichting in Nigeria, maar ook in omringende landen. Een voorganger in Nigeria zag tijdens een gebedsbijeenkomst mijn hartstocht voor de wereld. Ik kon het niet meer voor mezelf houden en moest aan de roep van God gehoorzamen.”

Naar Europa
Kalu trok in 1994 als zendeling naar Turkije. Tot 2000 werkte hij afwisselend in Turkije en in Griekenland. In Athene haalde hij op een theologische opleiding zijn bevoegdheid als voorganger.

In 2000 kwam hij naar Nederland, waar hij opnieuw theologische cursussen volgde. In Den Haag sloot hij zich aan bij de Acts Revival Church. Het werk in Nederland was begonnen.

Ds. Kalu heeft een gebedsvisie voor drie landen: Griekenland, België en Nederland. Griekenland omdat dit vanouds het middelpunt was van de intellectuele cultuur. België omdat Brussel de vestigingsplaats van de Europees Parlement is. Nederland omdat daar het Internationaal Gerechtshof zetelt. Zo zijn cultuur, politiek en het recht de kern van zijn oproep tot gebed.

De Nigeriaan heeft een eigen zendingsorganisatie in het leven geroepen: Horn of Wisdom Ministries. Verbreiding van het Evangelie van Jezus Christus is de kern van zijn boodschap.

Ds. Kalu beschouwt zijn aanwezigheid in Nederland als een tegenprestatie voor wat westerse zendelingen in Afrika gedaan hebben. „Zij brachten het Evangelie naar Afrika. Wij willen nu het Westen helpen om de zwakke armen van Mozes te ondersteunen, zoals Aäron en Hur. Migrantenkerken willen de Nederlandse kerken bemoedigen en voor ze bidden, opdat zij nieuw leven mogen ontvangen.”

De geestelijke situatie in Nederland, en in het Westen in het algemeen, typeert ds. Kalu als „passief en lauw.” „We bidden dat de Geest van opwekking weer gaat werken. Vijftig jaar geleden sprak evangelist T. L. Osborn op het Malieveld in Den Haag, wat toen leidde tot een opleving in de kerken. Veel christenen lijken op Cornelius de hoofdman. Ze doen goede werken, vasten, geven aalmoezen, maar missen de kracht van het bloed van Christus. Een christen is niet iemand die práát over Christus, maar iemand die vervuld is door de Heilige Geest.”

Ds. Kalu erkent dat er verschil van benadering is tussen traditionele kerken en migrantenkerken. „Ik geloof in oplossingen, niet in problemen”, zegt hij. „In westerse kerken is men vaak theoretisch en verstandelijk bezig over het geloof. Men gebruikt het intellect en de filosofie om over de Bijbel te spreken. Een Afrikaan lééft zijn geloof en wordt niet gehinderd door allerlei gevaren of twijfels.”

Hij ziet hier een tegenstelling tussen Afrika en het Westen. „In Afrika brachten zendelingen het Woord van God, en gaven daarna alles wat nodig was voor het tijdelijke leven. Als je God hebt, heb je alles. In het Westen is het precies andersom: we hebben alles, waarom zouden we God nog nodig hebben?”

Evangeliseren in een totaal andere cultuur, kan dat?
„Evangeliseren doe je niet in de eerste plaats door te spreken over het geloof, maar door te leven naar het voorbeeld van Christus. Christus kreeg volgelingen doordat Hij armen hielp, zieken genas en de naasten liefhad. Ik bid veel met mensen en wijs op deze boodschap van liefde. Dat mensen niet tot geloof komen, komt doordat ze hun leven niet willen veranderen. De deur van deze liefde staat open en God wil je de vrede geven.”

Maar die vrede is niet van deze wereld, aldus ds. Kalu. „Je kunt als gelovige veel problemen of tegenstand hebben, maar in je hart is de liefde aanwezig. Alleen Gods kinderen weten waar het in het Evangelie over gaat. De wijsheid is voor de verstandigen verborgen. Als mensen vrede in je leven zien, willen ze ook weten wie je bent.”

In Den Haag zijn er veertig migrantenkerken. Zijn ze klaar voor contacten met Nederland?
„Wezenlijk voor mij is Jesaja 61:4 en 5, over het bouwen van de oude verwoeste plaatsen, en het gebed van Jeremia 29: zoekt de vrede van de stad, want in haar vrede zult gij vrede hebben. Migranten die hier komen, moeten het land liefhebben en respecteren. Men moet zich niet afzetten tegen dit land, maar ervoor bidden. Zo paste Jozef zich aan in Egypte, sprak de taal van de Egyptenaren en at hun spijzen. Het is onmogelijk om de cultuur van je afkomst te bewaren. Een land van twee culturen kan niet bestaan.”

Hoe moeten migranten omgaan met de seculiere en ontaarde westerse cultuur?
„Deze vraagstukken moeten we benaderen vanuit de oplossing en niet door er alleen over te praten. God verandert mensen, niet wij. Wij moeten het leven van Christus zichtbaar maken. Ik ontmoette eens een drugverslaafde die vele jaren in moeilijke omstandigheden verkeerde. Hij wist niet waar zijn ouders waren. Ik zag achter hem de werkelijke persoon, wie hij écht was. Ik sloeg mijn armen om hem heen. Dit was nooit gebeurd, zei hij. Wie op Christus lijkt, raakt mensen in het hart. Dan worden ze nieuwsgierig naar je geheim.”