De liefde voor Israël is alleen in onvoorwaardelijke vorm echt. Zoals die van Ruth voor Naomi en haar volk. Die onvoorwaardelijke liefde bestaat bij de gratie van haar geloof in de God van Israël. En christelijke liefde voor Israël is ook alleen maar betrouwbaar vanuit datzelfde geloof in de God van Israël, dat Ruth ook had.Dat wij aan dat geloof zijn gekomen via Jezus en Zijn leerlingen is een andere zaak, maar dat weet rabbijn Van de Kamp allang en hoeft niemand hem te vertellen.

Veel christenen beroepen zich op een zendingsplicht die Jezus zou hebben opgelegd: te beginnen in Jeruzalem. Dat beroep is niet terecht. In de eerste plaats gold de opdracht zijn Joodse leerlingen en in de tweede plaats is dat „te beginnen in Jeruzalem” allang gebeurd, namelijk in de eerste eeuw. Vervolgens is het Evangelie naar de heidenen gegaan. Sindsdien heeft de christelijke kerk Jezus een slechte naam bezorgd bij Zijn eigen volk.

Wie naar Israël gaat om de feesten te bezoeken, zal daarvoor al of niet dubieuze redenen hebben. Behalve de genoemde verwerpelijke dubbele agenda kan er ook een afstandelijke of toeristische interesse zijn, waar de Joden mijns inziens ook absoluut niet blij mee zijn.

Anders
Maar kan het ook anders? Kan het ook zijn dat een christen oprecht gelovig geïnteresseerd is geraakt? In Zacharia 14 wordt gezegd dat de volken verplicht zullen worden het Loofhuttenfeest te vieren op straffe van geen regen! Daar hoor ik bij. Maar ik moet eerlijk blijven: dat zal pas het geval zijn als de Messias koning wordt, en zo ver zijn we nog niet.

De betekenis van het feest strekt zich kennelijk uit tot over de grenzen van Israël. Ik waag mij niet aan een uitleg daarvan; die zou ik best eens van de rabbijn willen horen. Is het ook niet zo dat de enige ware God, de God van Israël, de God is van alle volken en dat deze God via Israël zijn hele schepping op het oog heeft en alle volken? Eerst Israël, eerst de Jood. Maar ook de ”Griek”?

Alle Joodse feesten zijn Bijbelse feesten en werden meegevierd door Jezus, die immers een Joods geloof had. Het kerstfeest daarentegen is niet Bijbels - wat niet wegneemt dat er niets tegen is om op een bepaalde dag aandacht te besteden aan de geboorte van Jezus. Het voorbeeld van een Joods bezoeker van het kerstfeest lijkt mij niet gelukkig gekozen. Zo’n Joodse bezoeker bestaat niet, denk ik. Merkwaardig genoeg is het omgekeerde bezoek niet denkbeeldig, zoals de rabbijn zelf heeft geconstateerd.

Is het voor hem denkbaar dat een christen zonder stiekem bekeringsplan in de straten van Jeruzalem loopt om de feestelijke stemming te proeven en ervan te genieten? Maar natuurlijk: wij heidenen hebben wel de wens van de opperrabijnen te respecteren, ook als er goeden onder de kwaden moeten lijden. Dat hebben christenen dan alweer aan zichzelf te wijten.

„Uit Sion zal de wet uitgaan” - en dus niet uit de kerk. Het kost christenen vaak moeite om hun tweede plaats te erkennen, maar Jezus zei tegen de Syro-Fenicische vrouw: „O vrouw, groot is uw geloof”, toen ze genoegen nam met de kruimels die van de tafel van de kinderen vielen.

De auteur is lid van de werkgroep Vanuit Jeruzalem.