Zelf heeft Hanna Swaab, in het dagelijks leven hoogleraar neuropedagogiek aan de Universiteit Leiden, niet op de Koningin Emmaschool gezeten. Wel kwam ze er geregeld in de buurt. Omdat haar broer ernaast woonde. Als die haar vertelt dat de school gesloten zal worden en het gebouw te koop komt, wordt ze direct enthousiast. Zeker omdat zij en haar man een woning met historie zoeken. „Ik vind het een meerwaarde dat je weet dat hier tientallen kinderen hun jeugd hebben doorgebracht.”Er breekt een spannende periode aan, want het echtpaar Swaab is niet de enige die interesse heeft in het schoolgebouw. Dertig gegadigden dienen een plan in en doen een bod. Het oordeel van de welzijnscommissie, de monumentencommissie, de gemeenteraad én mensen uit het dorp is doorslaggevend. Mevrouw Swaab: „Steeds meer mensen vielen af. Op een gegeven moment waren er nog negen over, toen nog zes, later nog drie. Toen durfden we te gaan hopen.”

Het laatste Koninginnedagfeest, in 2001, wordt gehouden als de koop al is gesloten. „Dat gebeurde altijd in de school. En omdat de verbouwing toch nog niet begonnen was, kon dat volgens ons best doorgaan. Honderdvijftig mensen kwamen erop af. Ik dacht toen wel: Hoe moeten wij deze enorme ruimte straks met vijf personen gezellig zien te krijgen?”

Na het feest kan het grote breken beginnen. „Om ons plan te realiseren, moesten er heel wat muren uit. In de gymzaal hadden we onze woonkamer gepland, inclusief open haard. In het materialenhok moest de eetkeuken komen. Daar bleek echter de fundering niet in orde, waardoor we dat deel hebben afgebroken en op dezelfde plaats opnieuw opgetrokken. We hebben er direct een lichtstraat in laten maken, want er was aan die kant van het huis geen enkel raam.”

Onder het hoge puntdak komen de kamers van de kinderen. Daarvoor moet wel eerst de vloer beloopbaar worden gemaakt. Ook komen er dakkapellen. Paul Swaab verzaagt de wandrekken uit de gymzaal tot trappetjes voor de hoogslapers en het touw, dat ook nog dienst heeft gedaan, hangt aan een balk midden in de kamer van Sam en Benjamin.

Eigenlijk blijft slechts één lokaal van de school intact. „Dat hebben we de de dorpskamer genoemd. Ik houd er praktijk, maar hij heeft ook een openbare functie. Eén keer in de twee weken komt een groep mensen bridgen. En als er andere dorpsbijeenkomsten gehouden moeten worden kan dat ook hier, omdat er in het dorp verder geen openbare ruimtes meer zijn.”

Hoewel ze er inmiddels al zo’n zes jaar wonen, is de verbouwing nog altijd in volle gang. „We willen zelf ook op zolder gaan slapen, maar dat zal nog wel even duren.” Erg vindt ze dat overigens niet. „Als je ervan houdt dat je huis helemaal af is, moet je nooit in een oude school gaan wonen.”

Het huis zoals het nu is, is absoluut geen standaard doorzonwoning geworden. „De lokalen waren vroeger 4.80 hoog. Met hoge ramen. Waar de kinderen overigens niet doorheen konden kijken. Omdat wij het zelf wel prettig vonden vanaf de bank uitzicht op de Vecht te hebben, verhoogden we de woonkamer voor een deel. In het achterste deel hebben we een extra verdieping gemaakt. Daar staan diverse boekenkasten, een extra piano, een groot speelkasteel én er ligt een oude matras. Een heerlijke speelplek voor de kinderen dus.”

Leuk aan het huis zijn de vele onverwachte hoekjes. „Als we hier een verjaardag vieren, ben ik de gasten vaak kwijt.” Via een raam in de hal op de eerste verdieping beland je zomaar op een enorm dakterras, waar vroeger het schoolplein van de meisjes was. Een hoge stenen rand -met diverse liefdesverklaringen erin gekerfd- moest de kinderen beschermen tegen vallen. Gelukkig is de rand laag genoeg om eroverheen te kijken, want het uitzicht op de Vecht én -in de winter- op slot Zuylen is uniek te noemen.