Internet speelt een hoofdrol in de verspreiding van kinderporno. Dat blijkt ondubbelzinnig uit een bericht van maandag. Interpol sloeg alarm over een pedofiel die zelfgemaakte kinderporno verspreidt via internet. Het „seksuele roofdier” maakte intensief gebruik van internet om zijn dubieuze praktijken aan de man te brengen. Afschrikwekkend en bizar zijn de afbeeldingen en filmpjes waarop weerloze kinderen ter bevrediging van de seksuele lusten van mensen met een verziekte geest worden geëxploiteerd.Ieder weldenkend mens is het erover eens dat kinderporno een groot kwaad is dat bestreden moet worden. Niet alleen de makers ervan moeten gestraft worden, ook het bezit van afbeeldingen of filmpjes met kinderporno is in Nederland strafbaar. Dat is een goede zaak.

Je zou denken dat pogingen die door politie en justitie worden ondernomen om verspreiding van dit mensonterende materiaal tegen te gaan, worden toegejuicht. Dit blijkt echter helemaal niet het geval te zijn. Blijkbaar moet het bestrijden van kinderporno wijken voor de vrijheid van meningsuiting en eigen verantwoordelijkheid. Om die reden weigeren internetproviders de door het Korps landelijke politiediensten (KLPD) aangewezen kinderpornosites te blokkeren.

Nu zal ik de laatste zijn om te beweren dat de vrijheid van meningsuiting geen groot goed is. Recente gebeurtenissen in Birma tonen dat aan. En dat ieder zelf verantwoordelijk is voor zijn of haar daden, is evident. Er zijn echter wel grenzen. Uit onderzoek blijkt dat zoekers naar kinderporno nogal eens afglijden tot misbruikers van kinderen en makers van kinderporno.

Willekeur
Een veelgehoord argument in deze discussie is het gevaar van willekeur. Wie bepaalt of de websites die het KLPD op de zwarte lijst heeft gezet werkelijk kinderporno bevatten en niet een willekeurig spelend jongetje in de achtertuin? De rechter zou eraan te pas moeten komen om dit te toetsen.

Is dit een reëel gevaar? Beoordelaars van verdachte websites zullen ongetwijfeld fouten maken. Kinderporno is dermate weerzinwekkend dat in 99 procent van de gevallen in één oogopslag duidelijk is dat het om misbruik gaat. En die ene procent is snel genoeg gedeblokkeerd als dat onterecht blijkt te zijn. Veronderstel dat per ongeluk een onberispelijke website op de lijst terechtkomt, dan zal het blokkeren ervan direct opvallen bij de gebruikers van de site. Een enkel telefoontje is genoeg om zo’n vergissing recht te zetten. Dit minimale risico mag geen reden voor de providers om het blokkeren van sites af te wijzen.

In onze democratie zijn controlemechanismen noodzakelijk. De minister van Justitie moet in dit geval een onafhankelijke organisatie in het leven roepen die het werk van het KLPD achteraf kan toetsen. Vooraf aan de rechter voorleggen is echter een veel te zware maatregel die de bestrijding van kinderporno nodeloos frustreert.

Censuur
Een ander argument is het gevaar van censuur. Welke vólgende categorieën websites zullen door de overheid worden geblokkeerd? Dit klinkt alsof Noord-Koreaanse toestanden dreigen. Het zou niet verkeerd zijn als meer illegaal en daarmee strafbaar materiaal geblokkeerd zou worden. Wat te denken van racisme? Moslimhaat? Homohaat? Oproepen tot geweld? Terrorisme? Het maken van bommen? Het blokkeren hiervan heeft niets te maken met censuur of het de kop indrukken van de vrijheid van meningsuiting. De overheid is immers geroepen om alles wat de rechtsstaat ondermijnt, te bestrijden. Internet is een veelgebruikt medium voor de verspreiding van illegaal materiaal. Effectieve aanpak van die bron kan geen kwaad.

Daarnaast wordt beweerd dat filteren helemaal geen zin heeft. Filters zouden niet toereikend en eenvoudig te omzeilen zijn. Het is waar dat elke technische voorziening haar beperkingen heeft, maar dat betekent niet dat je die dan maar niet moet gebruiken. Met die redenering gooi je het kind met het badwater weg. Ook antivirus- en antispamprogramma’s zijn niet waterdicht, toch worden deze veelvuldig gebruikt. Goede filters zijn niet zomaar te passeren. Filtertechnieken worden steeds beter en het wordt steeds moeilijker om een door de provider gefilterde internetaansluiting te omzeilen. Waar het om gaat, is dat het zoekers naar illegaal materiaal zo moeilijk mogelijk gemaakt wordt.

Dit heeft een tweeledig doel. Aanbieders van dit materiaal worden in hun portemonnee getroffen; het materiaal kan immers niet gekocht worden en ze moeten steeds meer moeite doen om nieuwe routes te ontwikkelen. In de tweede plaats bescherm je willekeurige internetters tegen ongewilde confrontatie met de gruwelijke beelden van kindermisbruik.

Er is veel ervaring met het herkennen en classificeren van elektronisch (beeld)materiaal. Laten providers de handen ineenslaan en met elkaar technieken ontwikkelen en verbeteren om verspreiding van kinderporno tegen te gaan. De gemakkelijkste weg is dat internetproviders niets doen en daarmee het kwaad op hun netwerken laten voortwoekeren. Providers zijn echter wel degelijk verantwoordelijk voor de informatie die zij doorgeven. De meeste providers (zo niet alle) verwijderen illegaal materiaal van hun servers als zij hierop worden geattendeerd. Laten diezelfde providers nu de volgende stap zetten en de strijd tegen kinderporno aangaan door dit materiaal zo veel mogelijk te blokkeren.

De auteur is directeur van internetprovider Kliksafe.