Het gebeurt wel dat overtuigde zielen soms zo werkeloos zijn in hun dagelijkse gewone gebeden van afzondering. De een is door de beslommeringen van deze wereld dermate bezet dat er nauwelijks tijd en plaats is om God te zoeken, of dat hij niet kan of durft te bidden. Een ander klaagt dat zijn hart zo verwijderd is, dat hij niet kan of durft te bidden, wil hij geen gevaar lopen de Heere te vertoornen. Een derde zegt: Ik vind bij mijzelf nog zo veel zonden en ongerechtigheden, dat ik genoodzaakt ben om aan mijn genadestaat te twijfelen. Daarom schroom ik om zo’n heilig en rechtvaardig God aan te spreken. Een vierde voert aan: Och, ik kan niet bidden. Mijn hart wil niet naar boven. O, dat ik de Geest des gebeds had. Er zijn er nog die zich behelpen met weer andere uitvluchten.