De pers staat bol van de berichten over de maatregelen die in de troonrede opgetekend staan: over salarissen van leraren, de kindertoelage, prijsverhogingen voor tabak en alcohol enzovoort. Nog voor wij de waarheid weten, vallen politieke partijen al struikelend over elkaar heen. Werd het vorige kabinet Balkenende gedomineerd door de VVD, nu schijnt de PvdA de leiding te hebben.Als je de verschillende berichtgevingen leest, belooft het een hete herfst te worden. Zeker wanneer het waar is dat niet alleen de coalitiepartijen onderling maar ook de partijen zelf verdeeld zijn. Vooral het CDA krijgt het voor zijn kiezen, omdat dat uiteindelijk de laatste jaren de grootste partij is, die de meeste invloed zou moeten uitoefenen. Jaren geleden sprak een CDA-lijsttrekker: „Wij buigen niet naar links, wij buigen niet naar rechts.” Nu lijkt de leuze: „Wij buigen eerst naar rechts, wij buigen dan naar links.” Eigenlijk begrijp je dat niet, buigen voor een partij die, als het verkiezingstijd zou zijn, behoorlijk gestraft werd door de kiezer.

Twee PvdA-ministers
Als je het gedrag van twee PvdA-ministers aanschouwt, dan begrijp je die afkeer. De ministers Bos en Vogelaar hebben ambitieuze en behartenswaardige plannen. Minister Bos gaat over de financiën en wil deze de komende jaren flink op orde brengen en tegelijkertijd zijn collega’s in het kabinet niet teleurstellen. Ze hebben allemaal plannen na honderd dagen reizen en praten.

Minister Vogelaar heeft het plan opgevat om veertig achterstandswijken om te toveren in prachtwijken. Prijzenswaardige ministers, een minister die alle geldverslindende besluiten van Kamer en kabinet onder controle wil krijgen. Alleen de HSL vraagt zijn miljarden. Dapper dat onze schatbewaarder maatregelen wil nemen om uit een financieel dal te komen.

Ook minister Vogelaar, als Zeeuwse gewend aan orde en regelmaat, wil de zaak flink aanpakken. Waar de grote steden de achterstandswijken hebben laten ontstaan, wil zij die - de verloedering, de verrommeling, de onveiligheid, en de discriminatie- omvormen tot wijken waar de sociale cohesie zorgt voor veiligheid en respect voor elkaar en de omgeving.

Wie wel eens in die wijken moest zijn -zomaar lopen doe je daar niet- kan enigszins begrijpen waarom Wilders en Marijnissen zo veel stemmen trekken. Nadat de minister in een aantal van deze achterstandswijken op bezoek is geweest, werd zij van haar idee overtuigd: hier moet snel en effectief worden ingegrepen.

Een diefstal?
Beide genoemde ministers hadden natuurlijk nog een klein probleem. Hun ambities moesten betaald worden. En dan gaat er iets heel vreemds gebeuren. De beide bewindslieden slaan hun handen in andermans kas. Je kan je ogen niet geloven. En dat van socialisten. De minister van Financiën maakte bekend dat hij de komende vier jaar 800 miljoen euro uit de kas van de provincies verlangde.

De enige argumentatie was dat de provincies geld hadden en hij tekorten. Wat krijgen de provincies ervoor terug? Alleen de rekening. Is dit geen diefstal? Omdat provincies slim met geld zijn omgegaan en niet alles over de balk gooiden worden zij nu gestraft.

Minister Vogelaar heeft ongeveer 1 miljard euro nodig om haar plannen te verwezenlijken. Zij heeft daarvoor de woningbouwcorporaties aangeslagen om die rekening te betalen. Zelfs de corporaties die heel veel goed werk doen in de zorg in de plattelandsgebieden moeten meebetalen aan de problemen van de Randstad. En om het nu nog gekker te maken: beide, provincie en corporaties, wilden positief meedenken met de ministers, maar het geld zomaar overmaken ging een stap te ver. Logisch toch. Het moet ook nog uit te leggen zijn aan de achterban. Maar beide ministers wilden van geen wijken weten. Het geld moet gewoon zonder voorwaarden worden overgemaakt.

Dit kan niet zomaar doorgaan. Toch? Er zullen ongetwijfeld enige rechtzinnige Kamerleden opstaan om deze diefstal te bestraffen.