Dat heeft het Nederlands-Israëlitisch Seminarium maandag laten weten. De rector van het seminarium, rabbijn Evers, heeft de tekst uit het Hebreeuws vertaald en bewerkt. De basis van het boek zijn de „reglementen van de ceremoniële orde voor de synagogen der Nederlands-Israëlietische Hoofdsynagoge te Amsterdam” uit de jaren 1716, 1814 en 1901, maar er zijn ook andere schriftelijke bronnen gebruikt.Door de jaren heen heeft zich in de joodse gemeente Amsterdam een aantal religieuze gebruiken ontwikkeld die uniek in de wereld zijn. Die gebruiken zijn grotendeels nog tot op de dag van vandaag in de synagogen en in het gezinsleven terug te vinden. Zo wordt met joods nieuwjaar in Amsterdam een ander, sireneachtig, geluid op de sjofar (ramshoorn) gemaakt dan in andere delen van de wereld.

Ook bij de besnijdenis zijn er volgens Evers unieke gebruiken. De vader van het jongetje en de moheel (besnijder) lezen het lied van de uittocht om de beurt voor. Typisch voor joods Amsterdam is dat aan de vooravond van de besnijdenis familieleden en vrienden in het huis van de ouders voor een leeravond samenkomen, waarbij zeker tien mannen aanwezig moeten zijn. Dan wordt een kaars aangestoken die na de besnijdenis wordt gedoofd. De bron van licht wordt bewaard tot de besnedene in het huwelijk treedt. De kaars wordt dan weer aangestoken. Een ander uniek gebruik is dat de grootvader het recht heeft als eerste de besneden jongen vast te houden.