Kranten lezen ze niet, hun idealisme is beperkt en er is sprake van identiteitsloosheid. Vergelijk dat met vorige generaties, die protesteerden tegen bijvoorbeeld een oorlog in Vietnam. Is het apathie uit zelfbescherming of zijn jongeren vandaag de dag gewoon nergens voor te porren? Niets is minder waar, blijkt uit het pamflet ”Boeiuh!”. De schrijver, Rob Wijnberg (1982), is student filosofie en opinieredacteur bij nrc.next. Hij meent dat de jongste generatie een spiegel is van de huidige samenleving. De apathie is noodgedwongen en wordt veroorzaakt door een wereld met een overvloed aan informatie waar jongeren mee te maken hebben.

Juist die grote hoeveelheid informatie, opinie en expertise valt nauwelijks nog te behappen (boeiuh!). Dat zorgt niet alleen voor een vorm van vrijetijdsbesteding, maar ook voor een levenshouding die doordrenkt is van ruimdenkendheid, gematigdheid en scepsis (chilluh!). Jongeren doen in deze wereld hun best om een identiteit te creëren die blijft bestaan. Opwaarderen en personifiëren is het devies (pimpuh!). Maar in diepere zin wijst het ook naar hedonisme en individualisme.

Wijnberg beschrijft bevlogen, duidelijk en meeslepend de voedingsbodem voor dit alles: onze maatschappij. Want de apathische houding komt voort uit een constante en enorme stroom nieuws die moeilijk te doorgronden is. Of, zoals Wijnberg zegt: een hoeveelheid informatie, opinie en expertise die nauwelijks nog te behappen valt. „En juist in die wereld waar je met meningen overvoerd wordt, hangen jongeren naar meningloosheid: óf er hoeft niet over de informatie nagedacht te worden, óf men wíl er niet aan denken.”

Vervlakking
Wijnberg is van mening dat een al te uitgesproken houding in de politiek strijdig is met de postmoderne ervaring van realiteit. „Wie het ’gelijk’ of de ’waarheid’ in pacht zegt te hebben, verliest onmiddellijk zijn geloofwaardigheid.” Een bewering die moeilijk stand houdt als tijdens de Tweede Kamerverkiezingen de partijen SP, ChristenUnie en Partij voor de Dieren winnen. Partijen die juist duidelijk en principieel zijn.

Mensen van een traditioneler slag kunnen de nieuwe samenleving al snel ervaren als een vervlakking. Wijnberg stelt dat dit een pragmatische aanpak vergt. Desinteresse (boeiuh), passiviteit (chilluh) en egocentrisme (pimpuh) zijn de drijvende krachten waarmee politiek, media en sociale gemeenschappen gedwongen worden zich aan te passen aan de nieuwe tijd. Maar de vraag is of zo’n samenleving dan wél standhoudt.

Toch is ”Boeiuh” een waardevol en interessant pamflet. Wijnberg is scherp en onderzoekend en stelt dat we stapje voor stapje op weg zijn naar een ’nieuw’ Nederland. Daarnaast illustreert hij zijn bevindingen met een kijk in het leven van hem en zijn vrienden Peter en Ruben. Uit het pamflet blijkt dat de jonge journalist uitblinkt in het filosofisch en socialistisch duiden van alledaagse fenomenen. Dat maakt ”Boeiuh” boeiend.