merkt op dat Amerikanen zich er plotseling van bewust werden dat tijdens de laatste halve eeuw de VS een thuis zijn geworden voor miljoenen moslims. Pas nu beginnen ze zich af te vragen wat hun taak is als het gaat om evangelisatie onder islamitische medeburgers. Op 11 september 2001, toen de Twin Towers van het World Trade Center instortten en niets dan stof en as overbleef, leerde het Amerikaanse volk tot zijn afgrijzen hoe gevoelig onze natie is voor zulke aanvallen. Na het enorme verlies aan levens was het meest schokkende aspect van 11/9 het gemak waarmee de terroristen ons land binnenkwamen, zich organiseerden, hun missie voorbereidden en deze aanvallen uitvoerden.

Tegelijkertijd openden deze aanvallen de ader van het geloof in God en de liefde voor ons land, die diep in de Amerikaanse ziel loopt. Amerikaanse vlaggen verschenen in iedere straat. Door het hele land verzamelden mensen zich in openbare diensten voor gebed, lezen uit de Bijbel, het zingen van hymns en kaarslicht. Dit is een van de minst begrepen verschillen tussen Amerikanen en West-Europeanen.

Amerikanen leerden ook dat de president de uitdaging van dat moment aankon en aandurfde. Niets was verbazingwekkender dan de manier waarop de natie zich schaarde achter het leiderschap van president George W. Bush. Niets was opbeurender voor het land dan de aanwezigheid van capabele, ervaren mensen zoals minister van Defensie Donald Rumsfeld, een van de velen uit de intieme kring rondom de president die voorheen dienden in de regering van zijn vader.

Tevens werden Amerikanen zich er plotseling van bewust dat tijdens de laatste halve eeuw ons land een thuis is geworden voor miljoenen moslims. Het moet hun nagegeven worden dat weinig Amerikanen met een ander geloof zich ertoe over lieten halen wraak te nemen op hun moslimburen. Toch worden Amerikaanse moslims kritischer bekeken dan ooit. Tot verbazing van de weinigen onder ons die weten van het lijden van christenen in moslimlanden, wendden moslimleiders alle middelen aan om ons te verzekeren dat de islam een godsdienst is van vrede, liefde en broederschap. Er werden verzen uit de koran geciteerd om deze bewering te staven.

Te laat zijn Amerikaanse christenen notitie gaan nemen van de grote en schitterende moskeeën die de laatste tijd in en rond onze grote steden zijn opgericht. Pas nu beginnen we ons af te vragen wat onze taak is als het gaat om evangelisatie onder onze islamitische buren en medeburgers.

Gevaar van negeren
Amerikanen hebben ook geleerd hoe gevaarlijk het is om in onze hedendaagse wereld te negeren wat er buiten onze landsgrenzen gebeurd. Helaas werd zulke dodelijke onverschilligheid gestimuleerd door voormalig president Clinton, wiens campagneleus was: ”Het is de economie, dommerik!” Clinton was president in een tijd van ongeëvenaarde maar ook immorele voorspoed. Als er elders in de wereld problemen waren, interesseerde ons dat niets zolang onze nationale economische belangen geen gevaar liepen.

Het heeft te lang geduurd voordat de christenen in Amerika het geloof, de ideeën en waarden van de islamitische wereld doorgrondden. Gedurende de twintigste eeuw hebben sterke machten zich ingezet om iedere manifestatie van religie in ons openbare nationale leven te onderdrukken. Wat moeten we denken van een hele familie van naties waarin religieus geloof min of meer ieder aspect van het dagelijks leven bepaalt? Wanneer zullen Amerikanen ooit begrijpen hoe vijandig verscheidene culturele exportproducten als rockmuziek en Hollywood-films zijn ten opzichte van het geloof en de waarden van de islam? Wie is bereid toe te geven dat Amerika’s eenzijdige politiek van steun aan Israël in balans moet worden gebracht met zichtbare erkenning van de zorgen en problemen van Israëls moslimminderheid en de aangrenzende moslimlanden?

En wanneer zullen Amerikanen of anderen in de westerse wereld zich bewust worden van de benarde situatie van christenen in moslimlanden? Zelfs nu mogen christenen in Saudi-Arabië geen enkele uitdrukking aan hun geloof geven in het openbaar. Christenen in Pakistan krijgen de doodstraf voor het „belasteren van de Profeet.” Christenen in India worden levend verbrand. Christenen in de Filipijnen en Indonesië zijn bij duizenden omgekomen, terwijl de wereld de andere kant opkijkt.

Inderdaad, er is nu een grotere nationale eenheid in ons land, en een grotere bereidheid om deel te hebben in het oplossen van bepaalde problemen in de wereld buiten onze grenzen. Ja, de aanvallen van 11 september 2001 hebben ons in ieder geval voor het moment op de knieën gebracht voor Gods genadetroon. Tegelijkertijd blijven echte oplossingen voor de problemen waar we voor staan, ons ontglippen, en zelfs vanuit het meest menslievende standpunt gezien moet het Amerikaanse volk nog steeds die „vruchten, der bekering waardig” (Matthéüs 3:8) voortbrengen, zoals een zo groot oordeel van God van hen lijkt te vragen.

De auteur is rector van het Puritan Reformed Theological Seminary in Grand Rapids.