De mensen die een kerk nooit van binnen zien, maar wel bidden, beoefenen meer eigentijdse vormen van gebed, zoals het meditatieve en impulsieve gebed.Dat blijkt uit het onderzoek Still praying strong, waarop cultuur- en goddienstpsychologe Sarah Bänzinger op 29 augustus aan de Radboud Universiteit in Nijmegen hoopt te promoveren. Met meditatief bidden bedoelt de onderzoekster een nadenken dat vooral op innerlijke rust en niet speciaal op God is gericht. Met een impulsief gebed wil een ’bidder’ zijn hart luchten.

Bij kerkelijke mensen komen veel vaker traditionele vormen van gebed voor, zoals het religieus gebed (contact zoeken met God) en het vraaggebed (hulp vragen aan God). De niet-kerkelijken hebben hun manieren van bidden niet van hun ouders of van vroegere religieuze activiteiten geleerd. Bidden blijkt voor hen, maar ook voor kerkelijke mensen een psychologische functie te vervullen. Zij zoeken steun bij problemen die hen diep raken, zoals ziekte en dood. Dan ontwikkelen mensen vormen van bidden die geheel losstaan van de georganiseerde godsdienst, maar wel aansluiten bij hun hedendaagse behoeften.