Terwijl collega’s van hem het land doortrekken om de Nederlandse bedrijven te checken die sinds juni vee uit Engeland hebben geïmporteerd, loopt Mulder zijn normale visites, vurig hopend dat een nieuwe crisis uitblijft.Hij was nauw betrokken bij de MKZ-crisis in 2001, toen in totaal 26 bedrijven besmet raakten. Daarvan lagen er 21 in Gelderland, 3 in Overijssel, bij Olst, en 2 in Friesland. „Wij hadden het eerste geval dat klinisch is bewezen”, zegt hij. „Het rommelde al, veehouders waren bang dat mond-en-klauwzeer eraan kwam, en op een avond belden drie boeren op die zeker wisten: het is niet goed. Om elf uur ’s avonds had ik de diagnose gesteld.”

De hele wereld keek daarna naar Olst. „Je wilt niet weten hoe het dorp er de volgende morgen uitzag, met al die auto’s met satellieten van de pers. Collega’s zagen me op tv in Zimbabwe.”

Mulder en de andere vier dierenartsen van de praktijk Olst-Wijhe deden vervolgens wat ze moesten doen. „Op het moment dat je de ziekte ontdekt, wil je maar één ding: de bron aanpakken. Een koe met MKZ is geen pretje om te zien. De dieren lijden erg, ze zijn echt ziek.”

Het type MKZ dat in 2001 rondwaarde, zorgde voor smakkende koeien met hoge koorts. „En bij de inspectie van de tong hield ik flarden vel in handen. Na het ruimen van een ziek koppel sliep ik niet slechter. Ruimen is het enige wat je op zo’n moment wilt doen, om verdere verspreiding te voorkomen.”

Net als vele anderen had Mulder het moeilijker met het ruimen van gezonde koeien. „Tot in de jaren ’90 hebben we runderen gevaccineerd tegen MKZ. Door exporteisen is dat beleid afgeschaft. MKZ-vrije dieren zouden de EU geld besparen. Maar als ik hoor dat de crisis Engeland zes jaar geleden ruim 12 miljard euro heeft gekost, denk ik: Voor dat geld kunnen heel wat dieren worden geënt.”

Op dit moment hebben EU-lidstaten volgens de regelgeving „onder bepaalde voorwaarden de mogelijkheid om vaccinatie in te zetten als bestrijdingsmiddel bij een uitbraak” en zal Nederland, „afhankelijk van de omstandigheden”, gebruikmaken van die mogelijkheid.

Na de besmetting in Olst werkte de dierenartsenpraktijk volgens protocollen en met strakke afspraken. De arts die MKZ vaststelde, bleef op de desbetreffende boerderij totdat de laatste koe was geruimd. En hij kreeg drie dagen vrij. „We stonden hem dan telefonisch bij. Stringente maatregelen waren nodig om de praktijk en onze mensen schoon te houden.”

De boeren, die emotioneel door een dal gingen en die door de strenge maatregelen en vervoersverboden in een isolement terechtkwamen, gingen Mulder aan het hart. „Een eerste psychologische grens bereikten ze zodra de melktank vol zat. En waar moet de mest blijven als deze niet vervoerd mag worden? Alles legde een groot beslag op het improvisatievermogen.”

In 2003, toen de allerlaatste Europese exportbeperkingen werden opgeheven, waren zo’n 260.000 dieren op circa 2500 veehouderijen geruimd. „Daarna was het zo’n macaber gezicht. In de weiden liepen alleen wat pony’s en paarden. Verder was er alleen gras. Ik hoop echt dat we zoiets niet weer mee gaan maken en dat dit met een sisser afloopt.”

Terwijl het MKZ-drama toenmalig dierenarts Henk Jan Ormel deed besluiten de politiek in te gaan om zich sterk te maken maakt voor een dierenwelzijnsbenadering in Europees verband, bleef Mulder dierenarts in Olst. Hij loopt visites. Bij zijn boeren. Bij de koeien.