We hebben de zaaiers die als akkerlieden het zaad van het gepredikte Woord overvloedig uitwerpen in de akker van Gods kerk, al gaande wenende, volgens Psalm 126. Ze zaaien vele malen met tranen, eer zij met gejuich maaien. Daar hebben ze voordat de maaitijd komt wel reden toe. Er valt immers onder het zaaien zo veel zaad naast de akker, waar het geen nut doet. Hier valt het bij de weg, waar de vogels het wegpikken, daar op steenachtige plaatsen, waar het zaad verdort, ginds onder de doornen, waar het verstikt.Bij de meeste toehoorders valt het zaad als bij de weg. Het Woord van God valt door het oor op het hart als op een harde weg, zonder dat er het minste nut of voordeel mee gedaan wordt. De oorzaak hiervan zijn de diepe onkunde en de ongeoefendheid in het Woord der gerechtigheid. Er is sprake van onachtzaamheid en onoplettendheid onder het prediken van het Woord. Velen zitten eronder als houten beelden die noch zien, noch horen. Het gaat het ene oor in en het andere uit.

Johannes Barueth, predikant te Dordrecht (”Predikende en wonderdoende Christus”, 1752)