Teleurgesteld en verdrietig ben ik over dr. Van den Belts reactie in het RD van 4 juli. Hij schrijft dat het gelovig aanvaarden van de Schrift niet per definitie een afwijzing van een oudere schepping impliceert. Nu is de vraag naar de ouderdom van de schepping niet direct van wezenlijk belang. Maar wat ik pijnlijk mis, is een verwijzing naar wat wél van wezenlijk belang is. Een artikel van mijn hand in het RD van maandag 2 juli heeft dr. Van den Belt wel gelezen, maar blijkbaar niet begrepen.Een tweetal zaken heb ik in mijn artikel willen benadrukken. Allereerst, dat je zowel de Bijbel als de wetenschap grondig moet bestuderen, voordat je uitspraken kunt doen over de verhouding tussen schepping en evolutie. In het betoog van dr. Van den Belt worden argumenten aangereikt vanuit de kerkhistorie en vragen gesteld vanuit de natuurwetenschap. Op grond daarvan wordt geconcludeerd dat je best in een oude schepping mag geloven. Maar de auteur vraagt zich in zijn artikel niet af of dit de toets van Gods Woord kan doorstaan. De Bijbel vertelt heel eenvoudig hoe God in zes etmalen de hemel en de aarde schiep. De genealogieën in Genesis maken het vervolgens mogelijk de ouderdom van de schepping met grote nauwkeurigheid te berekenen. Ik zie op grond van de Schrift geen ruimte voor het geloof in een oude schepping.

In de tweede plaats heb ik geschreven dat verstandelijke overtuiging niet genoeg is, maar dat het geloof noodzakelijk is. Dr. Van den Belt stelt dat voor sommige studenten het elastiek knapt, omdat zij het allemaal niet plausibel vinden. De oplossing? Je mag gerust geloven in een oudere schepping! Is dat de manier om twijfelende studenten hulp te bieden? Denkt de auteur dat dit nieuwe elastiek niet zal knappen? Na verloop van tijd valt ook hier de plausibiliteit weg, en wat blijft er dan over? Het gaat hier niet om een hellend vlak waarop je mogelijk nog stand kunt houden. Het gaat om een zaak van levensbelang: waarop is je overtuiging gegrond?

De auteur stelt een heleboel vragen vanuit de wetenschap. Moeilijke vragen. De wetenschap geeft onzekerheid. Elk antwoord roept nieuwe vragen op. Hoe meer je weet, hoe beter je weet wat je niet weet. Dat is alles wat de wetenschap ons kan en mag bieden. Daarom: niets is wankeler dan een overtuiging die zich geheel of gedeeltelijk vestigt op de resultaten van de moderne natuurwetenschap.

Het geloof daarentegen richt zich op God. In God is vastheid. Hij is de Almachtige, de Schepper van hemel en aarde. Alleen het geloof geeft zekerheid. En mochten we wankelen onder alle vragen en kritiek, dan is er die machtig troostvolle belijdenis: „Onze hulp is van de Heere, die hemel en aarde gemaakt heeft.”

De auteur volgt een masteropleiding aan de faculteit wiskunde en natuurwetenschappen van de Universiteit Leiden.