Het Vaticaan en China onderhouden sinds 1951, twee jaar na de communistische machtsovername in Peking, geen diplomatieke betrekkingen met elkaar. In China bestaan twee katholieke kerken. De officiële patriottische kerk erkent de paus als geestelijk leider, maar staat hem niet toe zich met de interne zaken van de kerk, zoals de benoeming van bisschoppen, te bemoeien. Daarnaast is er een ondergrondse kerk die trouw is aan Rome. Beide kerken tellen naar schatting samen ongeveer acht tot twaalf miljoen leden.Benedictus eist dat de regering in Peking hem de vrijheid geeft bisschoppen te benoemen. De patriottische kerk is volgens hem in strijd met de leer van de kerk. De beperkingen die de regering in Peking de gelovigen oplegt, „verstikken" de kerk en zaaien verdeeldheid onder de katholieken in China, schrijft de paus.

In zijn brief van 54 pagina’s onderstreept Benedictus dat hij bereid is tot onderhandelingen met de regering in Peking, maar hij voegt er direct aan toe dat die tijd zullen kosten en dat er bij beide partijen sprake van „goede wil" moet zijn, voor er „een normalisering van de betrekkingen met de Chinese volksrepubliek" tot stand komt.

Sinds hij in april 2005 tot paus werd gekozen, heeft Benedictus de normalisering van de betrekkingen met China tot een van zijn politieke en pastorale prioriteiten gemaakt. Begin dit jaar hield hij in het Vaticaan topoverleg over de strategie tegenover China. Enkele jaren geleden leken beide partijen nader tot elkaar te komen. De regering in Peking stond priesters die ze tot bisschop in de patriottische kerk wilde benoemen, toe bij het Vaticaan goedkeuring van hun benoeming te vragen, voor ze bisschop werden.

Vorig jaar kwam aan die voorzichtige toenadering een einde, toen de communistische regering in Peking eenzijdig drie bisschoppen benoemde. Bovendien werden negen priesters opgepakt die voor een studie– en gebedsbijeenkomst bijeen waren gekomen.