Volgens publicaties in de Volkskrant zou De Jager de arbeidswetgeving hebben overtreden door het risico van de aandoening rsi -een muisarm, in de volksmond- volledig bij de werknemers te leggen. Ook zou hij de oprichting van een ondernemingsraad hebben tegengewerkt. Bovendien waren pensioenpremies te laat afgedragen.De Jager besloot zelf een commissie in te stellen die zijn functioneren als baas van ISM tegen het licht moest houden. Een prijzenswaardige actie. Op deze manier liet hij zien dat hij niets te verbergen heeft, hoewel oud-werknemers twijfelen aan de onafhankelijkheid van het onderzoek.

Commissievoorzitter Amandus Lundqvist, voorzitter van de TU Eindhoven, deed gisteren verslag van zijn bevindingen. De Jager heeft zich niet schuldig gemaakt aan verwijtbaar gedrag en handelen, zo blijkt, maar er was wel sprake van vormen van onvolkomenheid en kinderziektes in het gevoerde administratieve beleid.

De nieuwbakken staatssecretaris erkende gisteren volmondig dat hij fouten heeft gemaakt, maar redenen om op te stappen ziet hij niet. De Tweede Kamer steunt De Jager en voor premier Balkenende is zijn staatssecretaris een goed en integer mens. Iedereen mag wel eens een foutje maken, zo luidt de teneur van de berichtgeving.

Die opmerking is terecht. Fouten maken is menselijk. In een oerwoud aan regelgeving sluipt een slordigheidje er zomaar in. Bovendien heeft een ondernemer meer aan zijn hoofd. Hij moet klanten winnen, zijn personeel motiveren en -zeker in de ict- alle ontwikkelingen in een stormachtige markt volgen. Administratieve rompslomp komt dan al snel op de tweede plaats.

Toch mag de lat voor De Jager iets hoger worden gelegd. Op zijn indrukwekkende curriculum vitae prijken studies als bedrijfseconomie, bedrijfskunde en Nederlands recht. Met die bagage diende de staatssecretaris te weten welke eisen er gelden voor arbeidscontracten, pensioenverplichtingen en medezeggenschap. Het kopiëren van contracten van collega-bedrijven is dan iets te gemakkelijk.

Onvolkomenheden en kinderziekten komen in het bedrijfsleven voor. Als staatssecretaris van Financiën, met eerste verantwoordelijkheid voor een instituut als de Belastingdienst, dient De Jager onkreukbaar te zijn. Een besmet imago kan niet in die positie. Opstappen gaat te ver, maar het imago van de staatssecretaris heeft wel een deukje opgelopen.

Het oordeel van de commissie-Lundqvist zal De Jager hebben opgelucht. De armen kunnen weer uit de politieke mouwen. Er is werk genoeg. Laat hij zich inzetten voor het terugdringen van het aantal regels. Minder -onnodige en gezochte- voorschriften voor het bedrijfsleven betekent simpelweg minder kans op onvolkomenheden. En gaat een ondernemer dan toch een keer onbewust de mist in, laat De Jager dan enige soepelheid betrachten. Als ervaringsdeskundige weet hij nu hoe makkelijk een foutje is gemaakt.