De prijs van gekidnapte Israëlische militairen is intussen wel behoorlijk aan inflatie onderhevig. Twintig jaar geleden werd de verhouding in de zogenaamde ”Jibril-uitwisseling” nog op 450 Palestijnen tegen één soldaat gesteld. Hoewel die verhouding al aan absurditeit grenst, heeft Israël bij herhaling gezegd dat het aan die formule wil vasthouden. Hamas heeft haar eisen nu dus fors opgeschroefd - in de wetenschap dat Israël over het algemeen bereid is tot het uiterste te gaan om een mensenleven te sparen, een beleid dat haaks staat op de cultus van dood en verderf die de fundamentalistische organisatie huldigt.Het gevaar van deze ’prijsverhoging’ is wel dat ontvoeringen steeds lonender worden, gesteld dat Israël op de eisen van Hamas ingaat. Grootscheepse demonstraties in Tel Aviv en Jeruzalem -hoe begrijpelijk ook- om de Israëlische regering ertoe te bewegen meer te doen voor de vrijlating van gijzelaars, blijven ook in Gaza en Libanon niet onopgemerkt, en spelen organisaties als Hamas en Hezbollah alleen maar in de kaart.

Natuurlijk heeft de familie van Gilad Shalit -en van andere vermiste Israëlische militairen- daar geen boodschap aan. Geen prijs is hen -begrijpelijkerwijs- te hoog om de vrijlating van hun zoon te bewerkstelligen. Voor het eerst in een jaar ontving de familie Shalit deze week een levensteken van Gilad in de vorm van een geluidsband die Hamas vrijgaf. Dat maakte een einde aan de martelende onzekerheid over het lot van de ontvoerde soldaat. En het verhoogde ook de druk op de Israëlische regering om concessies te doen, nu blijkt dat Shalit nog in leven is.

De verantwoordelijkheid van een overheid strekt echter verder dan die van een individueel gezin. Jeruzalem heeft tot taak ervoor te zorgen dat Israëlische burgers ook in de toekomst gevrijwaard blijven van terroristische acties en ontvoeringen. Als de regering-Olmert zwicht voor de maatschappelijke druk om tot elke prijs een deal met Hamas te sluiten, zullen vermoedelijk nog veel meer families met vergelijkbaar leed worden geconfronteerd.

Het feit dat Hamas een jaar na de ontvoering van Gilad Shalit plotseling met nieuws over de vermiste soldaat komt, geeft overigens wel te denken. Hamas heeft steeds ontkend iets met de kidnapping te maken te hebben. Door de recente machtsovername in de Gazastrook heeft de radicale beweging zich verder in een isolement gewerkt. Het vrijgeven van de geluidsopname vormt wellicht het bewijs dat Hamas toch niet zo ongevoelig is voor internationale druk als de organisatie altijd heeft doen voorkomen.

Niet dat de vrijlating van Gilad Shalit daarmee noodzakelijkerwijs een stap dichterbij is gekomen. Wel is het voor de Israëlische regering hoog tijd om de druk op Hamas verder op te voeren. Al is het alleen maar om de inflatie te beteugelen.