– december 2000: Na vier dagen en een nacht vergaderen zijn de staats– en regeringsleiders van de EU het eens over het Verdrag van Nice. Het moet de EU klaarmaken voor de uitbreiding met nieuwe lidstaten.– december 2001: de EU–leiders, bijeen in Laken bij Brussel, beseffen dat het Verdrag van Nice ook maar tijdelijk houdbaar is. Bovendien moet de EU dichter bij de burger staan en moet de uitdijende bureaucratie bestuurbaar blijven. Er wordt besloten tot een uitgebreide brainstormsessie, conventie geheten, onder leiding van de Franse oud–president Giscard d’Estaing. De groep stelt in bijna anderhalf jaar de tekst voor een EU–grondwet op.

– oktober 2003: De EU–regeringen scharen zich niet achter de tekst van Giscard d’Estaing. Regeringsvertegenwoordigers gaan opnieuw onderhandelen.

– juni 2004: De EU–leiders worden het eens over een aangepaste tekst voor een ’Verdrag tot vaststelling van een grondwet voor Europa’.

– oktober 2004: De regeringsleiders van de EU ondertekenen de grondwet tijdens een plechtige ceremonie in Rome, waar in 1957 de Europese Economische Gemeenschap werd opgericht.

– eind 2004, begin 2005: een fors aantal EU–landen ratificeert de grondwet via het eigen parlement. In Spanje stemt ook de bevolking in tijdens een referendum.

– mei–juni 2005: In Frankrijk en een paar dagen later ook in Nederland stemt de bevolking in een referendum de grondwet weg. Het Nederlands kabinet erkent dat het de eerder al ondertekende tekst niet kan ratificeren. De EU–leiders besluiten hierna tot een denkpauze. De anderhalf jaar erna gebeurt er eigenlijk niet veel. In totaal ratificeren achttien van de 27 landen de grondwet.

– voorjaar 2007: De Duitse bondskanselier Angela Merkel pakt de draad weer op. Er komt een Verklaring van Berlijn die terugkijkt op vijftig jaar Europese Unie en vooruit kijkt naar de kansen en problemen in de toekomst.

– 23 juni 2007: EU–leiders worden het eens over een nieuwe tekst. Nederland haalt aantal eisen binnen, Polen en Groot–Brittannië krijgen ook grotendeels hun zin.