De SGP-voorman deed zijn oproep gisteren in Utrecht tijdens een lezing voor de gereformeerd vrijgemaakte studentenvereniging VGSU. Hij sprak over de waarde van christelijke politiek in de hedendaagse samenleving.Van der Vlies vindt dat de jongeren zich niet moeten vergissen in de gevolgen van de kerkelijke verdeeldheid: „Die werkt verwoestend op de kracht van het christelijk getuigenis in de politiek. Nog sterker: die verdeeldheid is fnuikend en nagenoeg dodelijk.”

Meer kerkelijke eenheid maakt de kracht van het christelijke getuigenis sterker. „Daar moeten we met elkaar aan blijven werken. Dat geldt zeker voor jullie, jullie zijn nog jong”, aldus Van der Vlies. Optimistisch over de mogelijkheden lijkt de SGP’er niet. „Ik ken de geschiedenis en weet waarom welke afscheiding plaatshad. De gevolgen van de splitsingen werken nu nog steeds door.”

Van der Vlies gaat in zijn betoog ook in op regeringsdeelname. Hij denkt dat de ChristenUnie het in de komende jaren moeilijk krijgt met haar keuze voor regeringsdeelname. „Er komen dingen die ze niet willen, maar toch moeten accepteren. Regeren is moeilijk, niet onmogelijk. Wat de ChristenUnie doet is uitdagend, maar er zitten risico’s aan, let maar op. Je bent namelijk wel medeverantwoordelijk voor alles wat wordt besloten. Dat kan best spannend worden.”

Tijdens de discussie wordt Van der Vlies gevraagd naar het belangrijkste verschil tussen SGP en ChristenUnie. Volgens de SGP’er staat de ChristenUnie in de antirevolutionaire traditie. „Het verschil spitst zich toe op de vraag of de hele decaloog relevant is voor de politieke praktijk of alleen de tweede tafel van de wet. De SGP vindt het eerste en de ChristenUnie grosso modo het tweede.”

Van der Vlies zegt wel eens moedeloos te zijn omdat zijn oproepen tot wederkeer geen effect hebben: „Die moedeloosheid bekruipt me wel eens. Tegelijkertijd weet ik dat ik daar niet aan toe mag geven. We staan voor een eerzame en heilzame boodschap. „Hun geeft Hij moed en krachten, die hopend op Hem wachten.” Daar kun je je wel eens aan optrekken.”

Van der Vlies roept de jongelui op tot voorbede voor de overheid en al het werk van de politiek. Hij betrok daarbij ook het werk van de Nederlandse soldaten in Uruzgan en de situatie in Israël. „Functioneert de voorbede die Paulus in 1 Timótheüs 2 voorschrijft, nog wel?” zo vroeg hij de jongeren.

Van der Vlies benadrukt dat bij veel beroepen ethische vragen aan de orde komen: „Jullie kijken naar mij als Kamerlid, maar we moeten allemaal een lichtend licht en een zoutend zout zijn. Iedereen krijgt later in zijn of haar werkkring te maken met conflicterende belangen. Dan is het een zegen als je Christus niet verloochent, maar Hem belijdt. Dat is de kern.”