De omschrijving van de Britse Raad voor Filmkwalificatie (BBFC) van het omstreden spel is niet voor tweeërlei uitleg vatbaar: het is buitensporig gericht op sadisme en wrede gewelddaden. De speler is in de opzet van Manhunt-2 een uit een gesticht ontsnapte figuur die vijanden op zeer wrede wijze vermoordt.Het spel onderscheidt zich volgens de BBFC van soortgelijke spellen door de uitzonderlijke wijze waarop de steeds sadistischer moorden, die als de gewoonste zaak van de wereld worden aangemoedigd, naar voren worden gebracht.

Het Britse besluit betekent dat het videospel van de Amerikaanse firma Take-Two Interactive Software niet mag worden verkocht in het Verenigd Koninkrijk. Een Amerikaanse actiegroep die opkomt voor de belangen van het gezin heeft het Britse verbod onmiddellijk aangegrepen om in de VS actie te ondernemen tegen dit spel.

Op internet is niet iedereen zo verbijsterd over het spel als Dijsselbloem en de Britse autoriteiten. „De eerste signalen geven in ieder geval aan dat we weer een klein meesterwerk mogen verwachten”, schrijft een gameliefhebber likkebaardend. „Mensen doodrijden in Carmageddon (een racespel, red.) vond ik prima en ook GTA (een wreed computerspel, red.) blijft mijn inziens zeker binnen de perken van het toelaatbare. Manhunt zocht echter werkelijk de grenzen op en is misschien wel de ziekste game ooit.” Volgens deze speler is er geen andere game te bedenken „waarin je zo kan meeleven met een crimineel die de ene brute moord na de andere uitvoert.”

Psychotisch
Inmiddels zijn er korte fragmenten van Manhunt-2 op internet te zien. „Ik ben Daniël en ik woon in de hel”, zo klinkt het al aan het begin. De game begint met een stroomstoring, die ervoor zorgt dat de gevangenen uit het gesticht kunnen ontsnappen, onder wie ene dr. Lamb. Deze wetenschapper wordt vervolgens door een psychotische handlanger uitgedaagd om een aantal moorden te plegen. De fabrikant omschrijft de game zelf als een „onderhoudend spel voor liefhebbers van psychologische thrillers en horror.”

Alles moet kunnen, lijkt het devies: of het er nu om gaat een tegenstander naar de grond te trappen en te stompen of hem een naald in het oog te planten. Hoe langer het bovendien lukt een tegenstander te besluipen, hoe gruwelijker de moord is. Volgens gameliefhebbers kunnen de moorden in het tweede deel nog realistischer worden uitgevoerd dan in het eerste deel.

In 2003 veroorzaakte dat deel van Manhunt ook al de nodige ophef. De speler moest zich als crimineel voordoen en anderen op de meest gruwelijke wijze ombrengen met verschillende wapens.

Manhunt-1 werd drie jaar geleden in het Engelse Leicester door de ouders van een kind dat werd vermoord als een van de voornaamste oorzaken van de misdaad genoemd. De 17-jarige dader zou zijn drie jaar jongere slachtoffertje met Manhunt-1 als voorbeeld van het leven hebben beroofd. Ook in de Verenigde Staten mocht dit deel niet worden verkocht na geruchten als zou het spel tot verscheidene moorden hebben geleid.

Recent pleitte in Nederland minister Hirsch Ballin ook voor een hardere aanpak van gewelddadige games. Toch is met een verbod niet alles gezegd. Liefhebbers van gewelddadige games wijzen elkaar daar op internetfora ook op. „Gelukkig hebben de Britten nog geen internet, zodat ze het niet in andere landen kunnen bestellen of downloaden”, schrijft iemand cynisch. „Het wordt alleen maar interessanter als het verboden is”, reageert een ander.

Een volgende ziet het nog iets anders: „Het enige nut van spellen als deze is dat mensen hun frustraties ergens kwijt kunnen.” „Dit zijn geen spelletjes meer”, oordeelt een vierde. „Er zijn films die even erg zijn. Maar bij een zogenaamde videogame is het de bedoeling dat de speler zelf actie onderneemt om vreselijke dingen te doen.” Weer een ander: „Het spel is verschrikkelijk gewelddadig, maar waarom worden zulke films dan ook niet verboden? Ik heb wel eens erger gezien op TV.”