Officier van justitie J. Buttinger nam de conclusie van het Pieter Baan Centrum over dat K. volledig ontoerekeningsvatbaar was en daarom geen straf verdient. Gezien haar stoornis is de kans op herhaling zeer hoog, zodat gedwongen psychiatrische behandeling nodig is.De vrouw meldde zich op 10 december bij de politie met de mededeling dat ze enkele uren daarvoor haar zoontje had gedood. De politie trof in haar flatwoning in Apeldoorn-Zuid het levenloze jongetje aan. Hij was gewurgd.

De vrouw, die in een psychiatrische instelling verbleef, was dat weekend op verlof en had haar zoontje, dat was ondergebracht in een pleeggezin in Amerongen, bij zich. Het samenzijn verliep aanvankelijk goed. De vrouw kocht een cadeautje voor haar kind, ze deden boodschappen, aten pannenkoeken en gingen rustig slapen.

De dag daarop, zondag, veranderde de stemming van de vrouw. Ze belde anoniem de crisisdienst van jeugdzorg, wat ze vaker deed. De hulpverlener zou gezegd hebben dat de politie haar kon traceren, waarna K. in paniek raakte. In haar psychose zag ze overal de politie.

Nadat ze haar zoontje om 14.00 uur in bed had gelegd, werd de vrouw helemaal gek, zoals ze later tegenover de politie verklaarde. „Ik wilde zijn (Metehan) verlosser zijn, omdat hij geestelijke pijn had.” Ze ging naar z’n kamer en wurgde hem. Enkele uren later belde ze het alarmnummer en meldde zich uiteindelijk op het politiebureau.

Tijdens de rechtszitting bleek dat de vrouw een lange geschiedenis achter de rug heeft van zelfverminking, zelfmoordpogingen en opnames in psychiatrische instellingen. Ten tijde van het drama onderging ze de meest intensieve vorm van behandeling die in Nederland bestaat, vertelde een psychiater van het Pieter Baan Centrum op de zitting. Toch kon in die situatie zoiets gebeuren. Volgens de deskundige is langdurige gedwongen behandeling de beste optie.

De raadsman van de vrouw pleitte voor een minder zware maatregel, zoals opname in een psychiatrische inrichting voor een jaar. Ze zou alleen een gevaar voor zichzelf en voor een eventueel toekomstig eigen kind vormen. Zijn cliënte is echter beslist niet van plan nog kinderen te krijgen.

Voor K. maakte de maatregel niet eens zo veel uit. „Mijn leven is toch al één grote nachtmerrie”, zei ze in haar laatste woord.

Uitspraak 4 juli.