Mick Kline wordt wakker in het lege appartement van een vrouw die hij nauwelijks kent. Op dat moment neemt zijn leven een dramatische wending. In ”Stormdreiging” lost de Amerikaanse schrijfster Rene Gutteridge een wonderlijke ’moordzaak’ op. ”Stormdreiging” luidt de titel van het actieboek van de christelijke Maand van het Spannende Boek. Hoofdpersoon is de rugbycoach Mick Kline die in een café aanpapt met een jonge vrouw, Taylor. De volgende morgen wordt Kline met een kater wakker in haar appartement. Van de vrouw is echter geen spoor meer te bekennen. Of toch wel: in de badkamer liggen druppels bloed, en op de telefoon is te zien dat iemand heeft geprobeerd 1-1-2 te bellen.

Als Taylor ook op haar werk wegblijft, rust de verdenking op Kline. Deze slaagt er niet in zijn onschuld te bewijzen. Hij wordt hoofdverdachte in een merkwaardige moordzaak. Het feit dat zijn broer Aaron bij de politie zit, maakt de kwestie alleen maar complexer. Van de broer die hij nu zo hard nodig heeft, is hij de laatste tijd vervreemd geraakt. Kline begint aan een ellendig en gevaarlijk avontuur, zeker als hij op de vlucht slaat en zich moet vermommen omdat zijn portret overal in kranten en in nieuwsprogramma’s verschijnt. De zaak komt uiteindelijk tot een verrassende ontknoping.

FBI

De Amerikaanse schrijfster Rene Gutteridge is niet helemaal onbekend voor het christelijke lezerspubliek in Nederland. Eerder verscheen van haar hand de roman ”Ghostwriter”, die in deze krant werd getypeerd als een „onverbiddelijke thriller met een stevige christelijke boodschap.”

Gutteridge studeerde scenarioschrijven aan de universiteit van Oklahoma. Ze schreef sketches en toneelstukken, was actief als fulltime hoofd drama van de First United Methodist Church, en legde zich de laatste jaren toe op het schrijven van romans en thrillers. Met haar man en twee kinderen woont ze in Oklahoma City.

Het actieboek ”Stormdreiging” maakt deel uit van een trilogie, waartoe ook het eerder verschenen ”Stormjager” en het dit najaar te verschijnen ”Stormvloed” behoren. In tijd gaat ”Stormdreiging” aan ”Stormjager” vooraf. Gutteridge licht toe: „Ik wilde het karakter van Mick Kline verder uitdiepen, wilde nagaan wat ertoe leidde dat hij christen werd. Ook de relatie met zijn broer wilde ik verder uitwerken, omdat in het volgende boek zijn broer wordt gedood. Welke invloed heeft Micks broer gehad op zijn leven? Door terug te gaan in de tijd, kon ik hun karakters beter begrijpen.”

Een andere ontwikkeling die Mick doormaakt is die van de geplaagde rugbycoach uit ”Stormdreiging” naar -zowaar- de FBI-agent in ”Stormjager”. Gutteridge heeft veel steun gehad van een kennis, een agent die lange tijd samenwerkte met de FBI. „Hij gaf me veel bruikbare informatie en voorvallen. Hij heeft contacten met het trainingscentrum in Virginia. Het is belangrijk voor mij dat mijn boeken accuraat zijn. In plaats van te leunen op tv en film wil ik dieper graven en me afvragen: Hoe werkt het precies als je FBI-agent bent? De meeste FBI-agenten zijn bureaumedewerkers, ze hebben niet het opwindende leven dat je in films ziet, maar werken zich door bergen papier heen.”

Of de scenario’s van Gutteridge altijd even realistisch zijn, mag je als lezer terecht afvragen. In ”Stormdreiging” bijvoorbeeld rent Mick, opgejaagd door agenten, door een groot vuur heen. Zou hij in werkelijkheid niet door de rook gestikt zijn? Gutteridge reageert: „Het was een lager vuur, hij sprong er telkens over heen. Als je over actie praat, en over de opeenvolging van acties, heb je soms iets nodig wat mogelijk ongeloofwaardig is, om toch de actie in het verhaal te houden. Lezers vinden dit oké. Je vindt het op dat moment belangrijker dat het verhaal doorgaat, en bent bereid iets dat misschien minder geloofwaardig is te vergeven.”

Noodweer

Zoals de titels van de trilogie aangeven, vormen stormen en tornado’s een terugkerend decor. Mick ervaart dat aan den lijve.

„Mick liep stevig door over het verharde pad naar de Watertuinen, een van zijn favoriete plekjes in Fort Worth. Alles om hem heen rook naar water en de lucht was zwaar en vochtig door de klaterende fonteinen. De wind zwiepte de nevel zijn richting uit en het water spetterde verkoelend op zijn gezicht en lichaam. Met een vochtige huid liep hij in westelijke richting, waar de koperen zon net onderging en de lucht kleurde met schitterende strepen van paars en rood licht, tussen de torenhoge donderwolken door. In de lucht hing een stormdreiging met een stevig onweer, die op alle mogelijke manieren energie onttrok aan zijn omgeving. De werveling die daardoor ontstond, zou diep in de wolken verborgen blijven, tot het moment dat het noodweer losbrak.”

De fascinatie van Gutteridge voor stormen heeft te maken met haar eigen woonomgeving. In Oklahoma komen jaarlijks tientallen tornado’s voorbij. In 1999 veegde een tornado op enkele kilometers afstand van haar huis een hele stad van de kaart. Anders dan haar plaatsgenoten blijft Gutteridge bij stormen graag buiten om het natuurgeweld te observeren. Aan het personage Mick Kline heeft ze deze hobby overgedragen: „De atmosfeer was weliswaar onstabiel, maar niet vochtig genoeg om het soort supercellen te laten ontstaan waaruit tornado’s en windhozen voortkomen. Als hij geluk had, zou hij een prachtige show van bliksemschichten te zien krijgen. Hij was dol op dit jaargetijde, omdat er tegen de avond vaak een of ander noodweer losbarstte.”

Lekker lachen

Met haar werk wil Gutteridge een christelijke boodschap uitdragen. Ze vindt het belangrijk dat dit op een goede manier gebeurt. In haar ogen verschijnt er te veel christelijke fictie waarin wordt gepreekt. „Er is in Amerika heel veel christelijke fictie op de markt, dat is een goede ontwikkeling. Mensen die normaliter niet in geloof geïnteresseerd zijn en die niet naar de kerk gaan, kun je met een roman eerder bereiken. Maar de kwaliteit van de boeken is erg verschillend. Het is de kunst om niet te prekerig te zijn. De spirituele inhoud moet op een natuurlijke manier in het boek worden verweven. Sommige christelijke auteurs vertellen het verhaal, stoppen dan, en geven tot slot de morele boodschap, een soort preekje. Ik heb Micks reis naar God een onderdeel willen laten zijn van het verhaal. Mick is in het begin van het boek verloren, hij heeft geen doel in zijn leven. We zien een spirituele reis die niet perfect is, het gaat op en neer, op en neer, zoals het leven is. In christelijke fictie is God vaak Degene Die neerdaalt en alles in orde maakt. Maar we weten dat God niet op deze manier werkt. Er is ook lijden en nood, en dat brengt mensen vaak tot het besef van wat God van ons vraagt. Kijk naar Mick, hij beleeft verschrikkelijke dingen, hij wordt dakloos, lijdt honger, en dan komt er een punt waarop hij zegt: God, waar wilt U dat ik heenga, wat wilt U van mij? En in het volgende deel zien we hem groeien in een sterker geloof.”

Gutteridge hield onlangs, uitgenodigd door een fanclub, op de Gomarusscholengemeenschap in Gorinchem een presentatie. Leerlingen van de fanclub die haar boeken hebben gelezen, noemen haar humor als opvallend kenmerk. „Leuke humor, waar je lekker om kunt lachen”, aldus een van de lezers.

Ook die humor plaatst Gutteridge in het perspectief van het geloof. „Als christenen worden we gezien als humorloze mensen, we zouden niet in staat zijn te lachen om onze zwakheden. Maar juist in onze zwakheden is God sterk, en dat mogen we laten zien. We hebben allemaal onze zwakheden. Dat laat ik met mijn karakters zien. Ik probeer een soort menselijkheid weer te geven. Een menselijkheid waartoe lezers zich kunnen verhouden en die ons samenbindt. Niet-christenen voelen zich vaak door ons veroordeeld. Maar als ze zien dat we niet anders zijn, dat we niet beter zijn dan zij, geeft dit herkenning.”

Brug

Romans met een portie humor zijn volgens Gutteridge bij uitstek geschikt om een brug te slaan naar niet-christelijke collega’s en vrienden. „Hé, ik las dit mooie boek, wil je het ook eens lezen? Een roman kan interesse wekken voor het geloof. Om aan een collega of vriend een theologisch boek te geven, werkt denk ik niet. Fictie is daarvoor een sterker middel, fictie kan een opstap zijn naar meer gecompliceerde theologische lectuur. Het is de Heilige Geest die het werk doet, en dit is slechts gereedschap. Ik ben verbaasd over de verhalen die ik van lezers hoor. Eenzelfde boek wordt door tien verschillende lezers anders gelezen, ze halen er verschillende dingen uit. Ik denk dat de schoonheid van boeken is. Iedereen leest met zijn eigen wereldvisie en ervaringen.”