„Ga dan tot Hem, nú”
Is het nu voor mij? Dat is de vraag waar het in dit leven om gaat, zei ds. M. Pronk, predikant van de vrije oud gereformeerde gemeente te Kralingseveer, woensdagavond op een jongerenbijeenkomst in Kesteren. De titel van zijn lezing luidde aanvankelijk: ”Voor mij…?!” Maar de predikant zag die toch liever veranderd in ”Voor mij…!?” Uitroepteken, vraagteken. „Al was u niet uitverkoren, u hebt toch te geloven. Ga dan tot Hem, nú.”
Zo’n vijftig mensen -jongeren, maar vooral ouderen- woonden de eerste bijeenkomst in Kesteren, een initiatief van het Comité Jongerenavonden Barneveld/Wierden/Kesteren, bij. Doelstelling van de avonden, die ook in onder meer Dirksland, Delft, Gouda, Hardinxveld-Giessendam en Tholen worden belegd, is „met elkaar van de Heere antwoorden te krijgen op de geloofsvragen die er leven.”
De vraag ”Is het nu voor mij?” is, zei ds. Pronk, „niet los te maken van de zondagse eredienst. Ik hoorde pas een predikant vragen: „Heere, wilt U de Naprediker zijn?” Toen dacht ik: Hè, da’s jammer. Alsof het pas ná de kerkdienst moet gebeuren. Nee, in de kerk gebeurt het. Dáár komt God tot ons met Zijn heil, in de bediening van Woord en sacramenten.”
In de verkondiging van het Woord spreekt God tot ons, zei de predikant, verwijzend naar 1 Thessalonicenzen 2:13. „Jullie hebben het Woord van God gehoord en aangenomen, schrijft Paulus aan de gemeente van Thessalonica. En je kunt alleen maar iets aannemen als je weet dat dit voor jou is.”
Nu kan de vraag ”Voor mij!?” aldus ds. Pronk, op drie manieren worden beantwoord. „Ja, het is voor mij. Punt uit, geen twijfel. Zo zei Abraham Kuyper het. „Ge wordt gedoopt in de onderstelling dat ge bent wedergeboren, al merkt ge daar nog niets van”, schreef hij. Kuyper zag een hele wedergeboren gemeente voor zich. Een vergelijkbaar geluid komen we tegen in bepaalde groepen die een grote aantrekkingskracht op jongeren uitoefenen. Gevoel en wil staan daar centraal. Christus is gestorven voor zondaren, zeggen zij, en ik ben een zondaar, dus mag ik Jezus aannemen. Heel oppervlakkig.”
Een tweede antwoord is, zei de predikant uit Rotterdam-Kralingseveer, „te vernemen in kringen -ik houd er niet van namen te noemen- waarin een beschrijvende prediking wordt voorgestaan en de uitverkiezing een heel belangrijke plaats inneemt. Constant word je dan op jezelf teruggeworpen. Aan de hand van kenmerken moet je erachter zien te komen of je uitverkoren bent of niet. Je loopt hopeloos vast, moedeloos van al dat navelstaren.”
Ds. Pronk wilde een derde antwoord geven. „Ik meen dat het voluit reformatorisch is om te zeggen ”Het is voor mij!?” Uitroepteken, vraagteken. Eerst het uitroepteken. In de prediking wordt het heil aan eenieder geschonken. Aan alle creatuur, staat er. De belofte is dus ook voor jou. Punt uit.”
Die belofte wordt echter pas werkzaam in de weg van geloof en bekering. Ds. Pronk onderscheidde in dat verband twee begrippen: schenking en deelachtigmaking. „God komt tot ons met het heil, zo leren Schrift en confessie. In de prediking wordt het voor je voeten neergelegd. Maar het moet je wel worden toegeëigend. Je hebt het dus, maar op de een of andere manier toch nog niet.”
De toeëigening van Gods kant, zei de predikant, „gebeurt door Christus en de Heilige Geest. Maar hoe wordt het heil nu werkelijkheid in mijn leven? Door het geloof. En wat is het geloof? Het is amen zeggen op Gods beloften. Dat geloof neemt steeds weer de toevlucht tot Christus. En Hij leert mij twee lessen: wie ik zelf ben, een totaal verloren zondaar; en wie Hij is.”
Dus, vatte de predikant samen, de belofte is voor jullie allemaal. God biedt je Christus aan. Kun je geloven? Nee. Maar de Heilige Geest wil het werken. We moeten eis en belofte bij elkaar houden. Wat God eist, wil Hij je Zelf geven. Kan ik dan de deur opendoen? Ik zou zeggen: Dóé de deur open. En dan zul je achteraf zien: de Heilige Geest heeft het gedaan. Want doe je het niet, dan geldt straks: Gijlieden hebt niet gewild.”
