„Ik ben adviseur in management en medische zaken bij de lokale organisatie van Global Initiative on Psychiatry, in Tbilisi, Georgië. Actief in Oost-Europa om verbeteringen in geestelijke gezondheidszorg te steunen en rechten van te mensen met geestelijke problemen te beschermen.”Waarom doe je dit werk?

„Mijn hele leven werk ik in ontwikkelingslanden om mensen te helpen die anders geen kans zouden hebben. Dat besluit stond al vast toen ik medicijnen studeerde, na de vlucht uit voormalig Tsjechoslowakije in 1968. Het was een roeping die ik had en die mij mijn hele leven is bijgebleven. Alleen de accenten zijn verschoven - van individuele hulp naar een meer publiek niveau, om meer mensen structureel te helpen.”

Op welk punt zie je vooruitgang?

„Sinds de politieke omwenteling van november zie je vooruitgang op politiek en economisch vlak. De corruptie is verminderd en de huidige overheid ziet nu ontwikkelingsorganisaties en stichtingen meer als partners dan als vijanden.”

Hoogtepunt?

„Na zo’n lange tijd van ontwikkelingswerk zoek ik niet meer naar hoogtepunten. Als arts had ik in het verleden soms een hoogtepunt als ik iemands leven had gered. Tegenwoordig is je invloed meer indirect. Wel zijn het de kleine overwinningen die het doen.”

Teleurstelling?

„Als je teleurstelling definieert als iets wat ondanks alle voorwaarden, moeite en rationele verwachtingen niet lukt, dan zou ik willen noemen: gebrek aan belangstelling van de overheid betreffende volksgezondheid en sociale zaken; en passiviteit en desinteresse bij de doelgroepen.”

Ben je kerkelijk betrokken?

„Ik ben niet kerkelijk actief.”

Speelt geloof een rol om daar te gaan werken?

„Mijn missie is mogelijk door mijn (protestantse) geloof geïnspireerd, al beleef ik het zo niet bewust. Eén ding staat voor mij vast: als God mij zulke capaciteiten heeft gegeven, is het mijn plicht die te gebruiken, en dat vooral voor minderbedeelden zoals kanslozen en armen.”

Waar verwonder je je over?

„Over niets meer, behalve dat de mensen na meer dan vijftig jaar van ontwikkelingssamenwerking zo weinig hebben geleerd van hun eigen fouten. Nog steeds worden vrachtauto’s met voedsel, oude kleren en ongeschikte geneesmiddelen gestuurd, niet als noodhulp maar als ontwikkelingshulp. Nog steeds verwachten de mensen dat zij alles voor niets zullen krijgen. Ja, dat blijft mij verwonderen.”

Wat vind je moeilijk in het contact met de plaatselijke bevolking?

„De taal is een moeilijk te nemen barrière. Ik spreek vele talen, maar de Georgische taal heb ik niet onder de knie.”

Wat ervaar je als gemakkelijk?

„Het leven, vooral in Georgië. De pracht van het land en de warmte van de bevolking compenseert het gebrek aan elektriciteit en gas.”

Mis je Nederland?

„Ik mis familie en kinderen, maar zelden Nederland en ik denk dat Nederland mij ook prima kan missen.”

Zin om terug te gaan?

„Ik ga graag voor even terug - om uit te blazen, om lekker te fietsen zonder meteen van de weg gereden te worden. Maar al snel wil ik weer terug uit de drukte in een land waar alles (schijnt te zijn) geregeld naar een land waar nog weinig is geregeld en waar rust voor de geest heerst.”

Naam: Jan Vorisek

Geboren: 5 april 1948

Werkt voor: Global Initiative on Psychiatry

Standplaats: Tbilisi (Georgië)

Sinds: 2000