Bands, beats, seminars, een bijbelverhaal
Het is al even over tienen, maar nog altijd stroomt het publiek hal 1 van het Utrechtse Jaarbeurscomplex binnen. Felle schijnwerpers werpen hun licht in de verder donkere zaal. Muziek weerklinkt. Een jochie betreedt het podium, microfoon in de hand. „Hallo, ik ben Boris, en ik wil net als mijn vader presentator worden.” Z’n vader, Bert van Leeuwen, volgt hem op de voet. „Alles in orde, Boor?” Applaus stijgt op vanaf de tribunes. De EO-Gezinsdag kan beginnen.
„En wie is er vandaag voor het eerst op een EO-dag?” roept Van Leeuwen senior. Gejuich. „Spring ’ns even.” Kinderen springen op. „En wie is er jonger dan twaalf?” „Jáááh”, klinkt het. Van Leeuwen: „Vond je dat hard genoeg, Boor?” „Nee”, zegt die. „Nog veel harder”, zegt Van Leeuwen. „Laat maar eens horen dat je er bent.” De presentator wordt op zijn wenken bediend.
”Een nieuwe naam”, is het thema van vandaag. Van Leeuwen: „Weet je wat zo bijzonder is? Dat er Iemand is Die alle mensen kent. Die ook weet wat jij denkt, wat jij hebt uitgespookt. Iemand Die van je houdt. Dat is God. Laten we Hem aanbidden.”
Na het amen volgt het eerste samenzangnummer, begeleid door het Ronduit Gospel Choir & Band. De muziek zwelt aan en het publiek zet in: „Wij danken U, hallelujah. Wij danken U voor wie U bent, o Heer. Ik klap voor U.” Geklap. „Ik stamp voor U.” Gestamp. „Wij danken u…”
Zo’n 9000 mensen, onder wie veel kinderen, kwamen zaterdag naar de eerste EO-Gezinsdag, „een feestelijke dag uit voor volwassenen en kinderen.” De dag is een voortzetting van de Familiedag, maar met een totaal andere opzet. „Tussen de bezoekers van de Familiedag had je een grote groep die kwam voor samenzang en een paar stevige toespraken”, aldus het EO-programmablad Visie. „Die groep wordt nu beter bediend op een Nederland Zingt-dag. Daarnaast had je een groep ouders van jonge kinderen en tieners. Zij hebben andere verwachtingen en zoeken meer uitdaging. Voor hen is er nu de Gezinsdag.”
Voor hen ook geen sprekers maar wel „iets pittiger muziek dan je van een mannenkoor mag verwachten.” Wel presentaties, een bijbelverhaal, toneel, optredens, samenzang en „andere verrassende elementen.”
Het hoofdprogramma, in hal 1, richt zich op „kinderen die na de zomervakantie in groep 5 of hoger zitten.” Voor jongere kinderen is er „een spetterend kinderfeest.” Volwassenen kunnen een viertal „seminars” en zes workshops bijwonen.
„En hier is dan ”Mirakel”, met Herman Boon en Rebecca Bijker.” Als de twee, bekend van tv, achter de tafel plaatsnemen, klinkt opnieuw applaus. „We willen hier kinderen spreken die een heel bijzondere naam hebben”, zegt Boon. Al snel heeft hij drie kinderen om zich heen. „Ik ben Jozua Immanuël”, vertelt een jongen. „Mijn moeder is wit en m’n vader komt uit Nigeria.” Het kereltje is trots op zijn namen. „Jozua betekent dappere strijder, en Immanuël God met ons. Met mij kan er dus eigenlijk niks meer mis gaan.”
Volgende onderdeel, samenzang. Het lied ”Majesteit” stijgt op, gevolgd door ”Sta’s even op”. Bassen dreunen. Slagwerk slaat: „Sta’s even op als je Jezus liefhebt, sta’s even op als je van Hem houdt.” Dan het themalied. „Een nieuwe naam geef Ik aan jou, omdat Ik niet te meten ongelofelijk veel van je hou.”
Een bijbelverhaal staat eveneens op het programma. „Is er iemand in de zaal die Israël heet?” vraagt ds. N. van der Leer uit Dordrecht. „Niemand? Dan ben ik dus de enige. Vroeger heette ik anders: Jakob. Da’s een naam met drie betekenissen, daar ben ik wel achter gekomen. Maar God heeft mij een nieuwe naam gegeven: Israël.”
Intussen mogen ook de seminars, bedoeld voor volwassenen, zich in een goede belangstelling verheugen. Ds. O. Bottenbley, predikant van de vrije baptistengemeente in Drachten en aangekondigd als „het beste wat Suriname Nederland heeft kunnen geven”, spreekt over ”Geestelijke volwassenheid.” Geestelijk volwassen worden, aldus ds. Bottenbley, „is een opdracht die God geeft aan alle gelovigen. Het gaat niet vanzelf. Geloven is geen trying, maar training. En als de Heilige Geest ons daarbij niet helpt, lukt het zeker voor geen meter. Juist door stevig te snoeien, zorgt God ervoor dat we een stabiele gelovige worden.”
In hal 1, waar het hoofdprogramma zich afspeelt, is het de beurt aan de band Reland. Snoeihard doorklieven de beats de ruimte. Het aantal decibellen wordt opgeschroefd. „Say oeoeoe.” „Oeoeoe”, echoot de zaal. „Links, rechts, links, rechts.” Links, rechts, links, rechts, gaan de kinderarmen.
Wat beweegt jullie nu? vraagt de presentator aan Linette, een van de bandleden. „We maken muziek voor God en de mensen”, zegt ze. „Ik kan me voorstellen dat kinderen dit fantastisch vinden”, zegt hij.
Opnieuw samenzang. „Ga maar lekker staan”, roept Ben Ketting. „God houdt van de hele wereld, gaan we lekker zingen met elkaar.”
„En dan zou ik nu willen dat er een moeder en een vader naar voren kwamen die iets kunnen vertellen over een naam die heel bijzonder voor hen is”, kondigt Ketting aan. Na enig aarzelen komen enkelen richting het podium. „Mijn dochter Gea is geboren met een open ruggetje”, zegt mevrouw Verhoef. „Daar zit ze. Ik wil zeggen dat ik heel veel van haar houd.” „Oké”, roept Ketting, „We houden van jou, Gea.” Het publiek zwaait.
Speciaal voor de EO-Gezinsdag maakte Ketting een nieuw lied, een vleugellied. „Duizend mensen in een zaal, hebben ieder een verhaal.” „Echt waar”, zegt hij. „Ook ik heb momenten dat ik het niet meer weet. Dan zit ik voor m’n bed en zeg ik: „God, God in de hemel. Wat móét ik hier nou mee?” En dan geeft God niet altijd antwoord, maar wel vrede in m’n hart. Dan zegt Hij als ’t ware: „Ben, jij bent m’n kind.””
De dag loopt ten einde. Een bezoekster, openhartig: „Ik ben hier met m’n man en jongste kinderen. Vreemd hè, zondags wil hij nooit mee naar de kerk. Heeft hij geen zin in. Maar hier wilde hij heel graag naar toe. Wel wat dubbel. De kinderen begrijpen het niet goed: thuis nooit en hier wel. Maar ik weet dat God ook in zijn hart kan komen. Daar bid ik ook voor. Gelooft u ook in God?”
