Onlangs bezocht ik kort na elkaar twee keer het Midden-Oosten. Medio april reisde ik met een delegatie van het Europees Parlement naar Libanon. Van 7 tot 9 mei verbleef ik op uitnodiging van de European Coalition for Israel in Jeruzalem. Waardevolle bezoeken, die veel informatie opleverden. De politieke spanning in beide landen was tastbaar.Op 8 mei hield ik in de tuin van het legendarische King David Hotel een korte speech. Die bevatte de duidelijke oproep aan de Europese instellingen om de huidige doodsvijanden van de Joodse staat te onderkennen. Want in het andere geval geeft Europa totaal verkeerde signalen af. Een dergelijk verraad aan de eigen politieke principes neemt de fundamentele islamistische verwerping van Israël niet serieus. In de islamistische visie (denk aan Iran en zijn verlengde armen Hezbollah en Hamas) vormt het loutere bestaan van de staat Israël „een belediging voor de islam en de natuurlijke historische orde.”

Ik hield mijn gehoor voor dat de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken, Verhagen, heel toepasselijk op onze nationale Bevrijdingsdag, 5 mei, het goede Europese voorbeeld had gesteld: de weigering om een Hamasminister op Nederlands grondgebied toe te laten.

Blokkade
Terug uit Brussel (plenaire zitting) neem ik op donderdagavond 10 mei thuis in Apeldoorn de buitenlandse pers door. En jawel, het totaal verkeerde signaal uit Europa dient zich alweer aan. Op pagina 7 van de Frankfurter Allgemeine van die dag lees ik de kop: ”EU-Abgeordnete gegen Blockade”. Vrij vertaald: Europarlementariërs tegen blokkade. Ik voel direct aan dat deze actie zich keert tegen de Brusselse weigering politieke zaken te doen met Hamas. Per slot van rekening figureert deze Palestijnse beweging niet voor niets op de lijst van terroristische organisaties van de EU.

Wie zijn deze ”EU-Abgeordnete” precies en wat betogen zij? Daarover laat het lange krantenbericht geen enkele twijfel bestaan. Onder de betrokken ”EU-Abgeordnete” wordt de gehele socialistische fractie in het Europees Parlement verstaan. Bij monde van haar voorzitter Martin Schulz (SPD) roept zij de Europese Raad (regeringsleiders van de lidstaten) en de Europese Commissie ertoe op om onmiddellijk weer financieel steun te verlenen aan de Palestijnse Autoriteit én om de politieke boycot van ministers van Hamas in de Palestijnse regering van nationale eenheid te beëindigen. Waarom dat laatste? Omdat, in de woorden van Schulz, deze EU-politiek „gevaarlijk en onacceptabel” zou zijn.

Erkenning van de staat Israël en afzwering van het geweld, cruciale internationale eisen aan elke Palestijnse regering, heten voor de socialistische fractie in het EP in de politieke praktijk plotsklaps „gevaarlijk en onacceptabel.” Want zij zouden in Gaza tot een „volledige ineenstorting van de openbare orde” hebben geleid.

Rest mij een brandende vraag: Gaan de socialistische coalitiegenoten van christelijke regeringspartijen in EU-lidstaten Schulz en consorten ’terugfluiten’? Een billijke vraag, die bijvoorbeeld door de christelijke partijen in Den Haag aan de PvdA moet worden gesteld.

De auteur is lid van het Europees Parlement voor de Eurofractie ChristenUnie-SGP.