„Oecumene is beweging van Heilige Geest”
UTRECHT - „De oecumenische beweging is een beweging van de Heilige Geest. Alle kerken zijn geroepen om daarin te participeren”, vindt prof. dr. L. J. Koffeman, hoogleraar kerkrecht en oecumene aan de Protestantse Theologische Universiteit (PTHU).
Prof. Koffeman hield woensdagavond in Utrecht een lezing voor het Utrechtse CSFR-dispuut Sola Scriptura. De lezing stond in het kader van het halfjaarthema, dat gaat over de wisselwerking tussen christenen en de wereld. De hoogleraar sprak over de Wereldraad van Kerken en de wereldwijde oecumene.Hij vertelde dat zijn oecumenische gezindheid pas op latere leeftijd is ontstaan. Tijdens zijn middelbare schooltijd maakte hij nog een werkstuk waarin hij zich keerde tegen de Wereldraad van Kerken. Gelijktijdig met het veranderende klimaat in de Gereformeerde Kerken ten aanzien van de oecumene wijzigde ook zijn visie. Sindsdien bezocht hij vele vergaderingen van de Wereldraad van Kerken nam hij deel aan oecumenische werkgroepen, ook met de Rooms-Katholieke Kerk.
De hoogleraar vindt dat alle kerken geroepen zijn om te participeren binnen de oecumenische beweging. Alle christenen moeten het gesprek durven aangaan met medechristenen van een andere kerk. Zodra dat gebeurt, zijn ze volgens hem deel van de oecumenische beweging geworden. „Christenen moeten elkaar vinden in de belijdenis ”Jezus is Heer”.”
Prof. Koffeman: „Als iemand dat belijdt, dan moet ik de ander serieus nemen. Het kan zijn dat zijn daden in tegenspraak zijn met zijn woorden, maar ik zal me wel 24 keer bedenken voordat ik tegen de ander zeg dat het een loze formule voor hem is, al zal het er misschien wel een keer van komen.”
COGG
Het Contact Orgaan Gereformeerde Gezindte (COGG) vervult volgens prof. Koffeman een oecumenische en nuttige rol binnen de gereformeerde gezindte. Hij heeft er wel kritiek op. „Men klaagt veel over de gebrokenheid van de kerken en over het gruis van Sion, maar er gebeurt niets. Waarom kunnen kerken niet meer samenwerken? Men vindt blijkbaar dat wat de kerken scheidt belangrijker is dan wat hen samenbindt. Er is te veel een sfeer van: Onze kerk is de meest zuivere openbaring van het lichaam van Christus.”
Kerken die zo dicht bij elkaar liggen, mogen niet berusten in het gruis van Sion, aldus de hoogleraar. „Neemt men dan het gebed om eenheid dat Jezus tijdens het hogepriesterlijk gebed uitsprak wel serieus of is men tevreden met het eigen plekje?”
Hij gelooft dat het christendom veel mensen niet aanspreekt vanwege de vele scheuringen van kerken. „Hoe ongeloofwaardig maken we daarmee het Evangelie van Christus.”
Veel opgeleverd
De oecumenische beweging heeft veel opgeleverd, stelde prof. Koffeman. Hij noemde de totstandkoming van de Protestanse Kerk in Nederland en tientallen kerken die wereldwijd verenigd zijn. Verder vermeldde hij de samenwerking in het zendingswerk. Hij wees ook op de kerken in Roemenië die elkaar gevonden hebben in de opbouw van het land en op de Verklaring van Stuttgart na de Tweede Wereldoorlog, waarin Duitse kerken schuld beleden over hun aandeel in de oorlog. Het Liedboek en het Dienstboek van de Protestantse Kerk zouden er niet gekomen zijn zonder de oecumenische beweging, aldus prof. Koffeman.
De hoogleraar constateerde een voortgaande toenadering van evangelische en pinksterkerken in de richting van de klassieke oecumene. De Wereldraad van Kerken speelt volgens hem een faciliterende rol door het mogelijk maken van vrijblijvende ontmoetingen. Veel evangelische gemeenten, die geen lid van de Wereldraad van Kerken zijn, stellen deze ontmoetingen op prijs.
