Het sterven van een kind of jongere is altijd weer heel aangrijpend en het houdt de gedachten van velen langere tijd vast. Zo is het ook geweest rondom het overlijden van de vijftienjarige Arie van der Spek, die op 19 februari 1931 in Zevenhuizen (in de buurt van Moerkapelle) werd geboren en op 10 juni 1946 overleed. Arie kwam uit een geslacht waarin er velen waren die oprecht de Heere vreesden en opa Van der Spek mocht, toen zijn kleinzoon nog maar heel klein was, al geloven dat hij eenmaal met Arie de Heere eeuwig zou groot maken. „Maar”, zo zei hij met grote wijsheid, „zeg het niet tegen zijn ouders, want dan worden ze trots op hem.”

Arie was al op jonge leeftijd bezet met de dingen van Gods Koninkrijk en vaak vertoonde hij een voorbeeldig gedrag. Hij hielp zijn moeder in het drukke huishouden, overhoorde broertjes en zusjes bij de te leren psalmversjes en tegen een veehandelaar die op bezoek kwam, zei hij plotseling: „Bent u al bekeerd? Want als dat niet zo is, kunt u God niet ontmoeten hoor. U moet ook eens voor God verschijnen.” Niet zelden zagen zijn ouders hem ook lezen in een stichtelijk boek.

Op 15-jarige leeftijd openbaarde zich bij Arie heel onverwachts een ernstige vorm van polio en moest hij worden opgenomen in het ziekenhuis te Gouda. Eerlijk zei hij tegen zijn vader dat hij niet bekeerd was en God niet kon ontmoeten. Wat was hij bezet met de levensvraag ”Hoe zal ik rechtvaardig verschijnen voor God?” En, wonder van genade, het behaagde de Heere over te komen en stralend riep hij uit: „Ik heb Hem gevonden, ik heb Hem gevonden.”

Vrijmoedig mocht hij getuigen dat de Heere al zijn zonden vergeven had. Allen die bij zijn sterfbed kwamen, familieleden en personeelsleden van het ziekenhuis, werden aangesproken en vermaand. Zijn laatste woorden waren: „Heerlijk, heerlijk! Kom toch Heere Jezus, kom toch haastiglijk.” Op tweede pinksterdag mocht Arie ingaan in de rust die er overblijft voor het volk van God. Student Van de Ketterij leidde de begrafenis van dit Koningskind.

Op de hem eigen wijze heeft de schrijver, J. Mastenbroek, dit aangrijpende sterven van Arie van der Spek beschreven. Hier en daar een toepassing makend, een typering van onze tijd gevend, een brede inleiding schrijvend, vertelt hij hoe de Heere een jong leven als een rijpe schoof inzamelde in Zijn schuur.

Van harte wens ik dit boekje in vele handen, ook van onze jonge mensen. Waarom? Om in een mens te eindigen? Nee, maar om te weten dat je jong sterven kunt. Maar ook dat de Heere doorgaat met Zijn werk! Ook in 2007.