Libération
Voor de linkse krant Libération is de teleurstelling groot. „Hard, maar conform de wens van het volk.”„Een dergelijke afstand (tussen de kandidaten, red.) spreekt heel links aan. De doctrinaire onbeweeglijkheid van de Socialistische Partij, die wordt veroorzaakt door verdeelde ambities, heeft de verkiezing al bij voorbaat verzwaard: de weigering om een duidelijke les te trekken uit de veldslag van 21 april 2002 (toen Le Pen wist door te dringen tot de tweede ronde ten koste van links, red.), de illusie dat het eenvoudige spel van verandering voldoende zou zijn voor de overwinning, ongevoeligheid voor nieuwe uitdagingen in een Frankrijk dat is veranderd door haar eigen crisis en door de mondialisering, onverschilligheid ten opzichte van het centrum, afwezigheid van reflectie op de noodzaak van nieuwe sociale en economische politiek aan het begin van de nieuwe eeuw, onvoldoende openheid voor de innovaties van een veranderende wereld waaruit je het beste moet halen en zelfmoord door het uiteenspatten van radicaal links.”

Le Figaro
De overwinning van Sarkozy zal zeker een blijvende plaats veroveren in de geschiedenisboeken van Frankrijk, meent het conservatieve Franse dagblad Le Figaro.
„Allereerst vanwege de lange lijst records die de overwinning siert: een buitengewoon actieve en veelbesproken campagne, een massale opkomst tijdens de beide rondes, en bovenal een sinds De Gaulle nooit eerder vertoonde score ten opzichte van links. Vervolgens omdat de prachtige verkiezing het einde van een periode markeert en een einde maakt aan een indrukwekkende serie heersende opvattingen waaromheen het politieke leven in Frankrijk lange tijd was georganiseerd. Hetzelfde geldt voor de vloek volgens welke de zittende regering altijd verliest: voor de eerste keer in drie decennia wordt een kandidaat afkomstig van het scheidende team door de Fransen verkozen. Het is dus afgelopen met de systematische verandering, die razende schommeling die het land te vaak heeft doen afbreken wat het zojuist had opgebouwd. Een andere heersende opvatting kan ook worden opgeborgen in de kast van de clichés: Fransen houden niet van de politiek en nog minder van hun politici.”

Frankfurter Allgemeine
De Duitse Frankfurter Allgemeine vraagt zich af wat de Europese partners van Sarkozy mogen verwachten.

„Het was de droom van de glossy magazines: in Duitsland een vrouwelijke bondskanselier, in Frankrijk een presidente, en, wie weet, het komende jaar een dame in het Witte Huis! Maar dit triumviraat van de fantasie komt er niet.

De Franse kiezer heeft gekozen zoals dat in de peilingen van de afgelopen dagen werd voorspeld: Nicolas Sarkozy wordt de nieuwe president van Frankrijk en opvolger van Chirac. De neogaullist voltrekt de generatiewisseling aan de top en niet de socialiste Royal die op het einde van de verkiezingsstrijd, met een nederlaag voor ogen, haar zenuwen niet langer de baas was en zich liet verleiden tot duistere dreigementen. Ook de mobilisering van nieuwe kiezers hielp haar niet.

Wat mogen de partners van Frankrijk verwachten? Wat opvalt, is dat niet één prominent Europees politicus zich met Sarkozy in de verkiezingsstrijd heeft laten zien. De Europese partners moeten zich instellen op een president die de belangen van Frankrijk voor en boven al het andere zal plaatsen en die, wat zeer verheugend is, niets van Europese politieke doctrines moet hebben. In de Duits-Franse relatie deinst hij niet terug voor krachtige taal. Iemand die nu eens wel, dan weer niet Atlantisch denkt. Eenvoudiger zal de omgang met Frankrijk er in de toekomst niet op worden.

Neue Zürcher Zeitung
De NZZ stelt dat Sarkozy veel kan betekenen voor het land, maar dat veel afhangt van het verkopen van de broodnodige arbeidsmarkthervormingen.
„Met duidelijke meerderheid hebben de Fransen Nicolas Sarkozy tot hun nieuwe president gekozen. De overwinning van de eerzuchtige ”doener” is in eerste instantie uitdrukking van de wens om een breuk met het verleden. De aftredende president Jacques Chirac laat na twaalf jaar een magere balans zien. Tegen het einde van zijn tweede ambtsperiode werd hij steeds impopulairder. Hij gold als vertegenwoordiger van een afgedankte politieke kaste en stond voor onbeweeglijkheid en niet nagekomen beloftes. Maar zoals de recordopkomst aantoont, was de politieke moeheid van korte duur. De nu voltrokken generatiewisseling heeft bij de Fransen de oude zin in politiek gewekt. (…)

Frankrijk bevindt zich in een vicieuze cirkel. Het wantrouwen tegenover de vrijemarkteconomie en het liberalisme is groot. De burgers zijn bang hun baan te verliezen en weren zich krachtig tegen hervormingen van de arbeidsmarkt. Alleen langs deze weg kan de groei echter worden gestimuleerd (…).

Als Sarkozy de moed heeft de Fransen dit bittere medicijn voor te schrijven en niet -zoals Chirac en voor hem ook Mitterrand- bij de eerste tegenwind de zeilen strijkt, kan het hem lukken, het land uit de ”starheid” te verlossen.

Samenstelling: Buitenlandredactie