In de getuigenbank zat Lirij Imeraj, die zes kinderen, haar man en schoonmoeder verloor door executies in het dorp Padaliste. Ze bevestigde dat de stoffelijke overschotten op de filmbeelden van haar eigen familieleden waren. Verder getuigde ze over hoe ook andere leden van de kleine gemeenschap waarin ze leefde, werden vermoord door Serviërs die eens hun buren waren en verhaalde ze over afgesneden vingers, tenen en uitgestoken ogen.

Zelfs de verdachte, die zichzelf verdedigt, trad de getuige omzichtig tegemoet gezien de vreselijke dingen die ze heeft meegemaakt. „Het spijt me dat deze getuige haar familie heeft verloren. Ik zal mijn vragen alleen tot het belangrijkste beperken”, zei Milosevic. „Het was in uw opdracht dat mijn familie is afgeslacht dus u hoeft voor mij geen medeleven te betuigen”, verklaarde Imeraj daarop.

De gedaagde probeerde de getuige ervan te overtuigen dat het geen Servische politiemensen konden zijn die achter de gruwelijkheden zaten. „Voor mij is het echt ongelooflijk dat Servische politiemensen kinderen doden, Albanese liederen zingen, vingers afsnijden enzovoorts. Daarom vraag ik u, is dat mogelijk?”

Voor de getuige stond het echter als een paal boven water dat dat mogelijk was. „Ze waren onze buren, ze spreken Albanees net als wij Servo-Kroatisch spreken. Ze doodden voor de lol Albanezen.”