De Zweedse wetenschapper, Fredrik Robelius, baseert zich op gegevens over de ontginning van grote olievelden. Die zijn volgens hem een betere indicator dan de olieprijzen. „De olieprijzen zijn al eerder fors gestegen, zonder dat dit iets te maken had met een gebrek aan olie”, zegt Robelius tegen persbureau Environment News Service. „De grootste olievelden zijn een betere parameter.”De 507 grootste olievelden bevatten elk ten minste een half miljard vaten olie. In 2005 produceerden ze 60 procent van alle olie, zo’n 84 miljoen vaten per dag, en bevatten 65 procent van de bewezen oliereserves. Daarnaast zijn er nog 47.500 kleinere velden. Aangezien de grotere velden al vijftig jaar of ouder zijn, raken ze uitgeput. Het tweede grootste olieveld ter wereld, in Koeweit, produceert sinds 2005 minder olie en is na zes decennia over zijn piek heen. In 2004 bereikte het olieveld Cantarell in Mexico zijn piek.

Robelius ontwikkelde een model, gebaseerd op de jaarlijkse productie en de bewezen oliereserves, om de toekomstige productie van de grote olievelden te berekenen. „In alle scenario’s valt de wereldwijde oliepiek samen met de pieken in grote olievelden”, besluit hij. Indien de vraag naar olie blijft groeien, valt de oliepiek tussen 2008 en 2018.

„De grote olievelden zijn iets uit het verleden”, zegt Robelius. Er worden ook steeds minder nieuwe grote olievelden ontdekt en de ontdekking van kleinere velden volstaat niet om de oliepiek af te wenden. „Alleen al de dalende trend in nieuwe ontdekkingen toont aan dat de voorspellingen rond oliereserves te rooskleurig waren”, zegt Robelius.

De Amerikaanse geoloog Marion King Hubbert introduceerde in 1956 het begrip oliepiek en voorspelde toen dat de olievelden in de Verenigde Staten tegen 1970 zouden opdrogen. De oudste olieregio kende zijn piek inderdaad in 1970, terwijl de recentst ontdekte olieregio in de Noordzee in 2001 al piekte.