De bouw van de Skywalk in het westelijk deel van de Grand Canyon nam drie jaar in beslag. Met veel tamtam presenteerden de Hualapai-indianen het staaltje techniek vorige week aan de internationale pers. Ze rammelden met kalebassen, brandden wierook en keken toe hoe hun ”sjamaan” het „idee van de blanke man” zegende. Vervolgens maakte Edwin Eugene ”Buzz” Aldrin, de tweede mens die ooit voet op de maan zette, als eerste een ommetje. „Ik had niet het idee dat ik in de lucht zweefde, maar het gaf me wel een prettig gevoel”, zei de voormalige Apolloastronaut na de ’ruimtewandeling’.Van veraf lijkt het gevaarte op een hoefijzer, dat als een reuzenbalkon 21 meter uit de rotswand steekt en 1200 meter boven het ravijn hangt, waarin de Coloradorivier stroomt. Zowel de vloer als de borstwering van de wandelboog is van gehard glas, dat bezoekers in alle richtingen een uitzicht biedt dat anders uitsluitend vanuit een helikopter mogelijk is.

De glazen platen -54 millimeter dik- rusten op twee stalen kokerbalken, maar kregen geen antisliplaag. Reden waarom de Skywalk bij regenweer gesloten blijft en bezoekers alleen met witte hoesjes over hun schoenen toegang hebben. Zo wil men ook krassen op het glas voorkomen. Het is overigens de bedoeling dat glazenwassers de onderkant schoon houden. Als het moet kunnen zij zich in een liftbak 30 meter laten zakken.

Aan de loopbrug komt geen kabel te pas. Het Amerikaanse bouwbedrijf Apco Construction verankerde de u-vormige constructie met een 20 meter lange stalen fundering in de rotsbodem. Het pad is zo stabiel dat het niet beweegt als er 120 bezoekers tegelijk over lopen. „Het geheel kan het gewicht van 71 volle Boeings 747 dragen”, zegt architect Martin Johnson, die eraan toevoegt dat de Skywalk bestand is tegen aardbevingen tot 7,0 op de schaal van Richter en extreem harde winden kan trotseren.

Armoede
De Hualapai hopen op 3 miljoen bezoekers per jaar, want met het opvallende landschapselement wil de indianenstam inkomsten voor het reservaat verwerven. Dit deel van de Grand Canyon is hun eigendom, maar de streek verviel in armoede nadat de legendarische Route 66 in 1985 zijn functie als snelweg verloor. Er is nauwelijks werkgelegenheid en dat verklaart tevens de vele alcoholverslaafden onder de 2200 indianen.

Het aantal toeristen dat de moeite neemt het westelijke deel van de Grand Canyon te verkennen -zo’n 250.000 vorig jaar- verbleekt bij de 4 miljoen die de zuidelijke rand van het nationale park bezoeken, 400 kilometer oostelijker. Het gebied is even mooi, maar de toeristische faciliteiten -hotels, restaurants- zijn zo schaars dat touroperators het links laten liggen. De stamoudsten probeerden tevergeefs met de bouw van enkele casino’s dollars in het laatje te krijgen; Las Vegas, ’s werelds grootste gokhoofdstad, lag te dichtbij.

Juist uit deze poel van verderf werd een andere oplossing aangereikt. De Chinees-Amerikaanse miljardair David Jin had al jaren het idee van de Skywalk in zijn hoofd en wilde de benodigde 30 miljoen dollar (22,5 miljoen euro) best uit eigen zak betalen. De Hualapai gingen akkoord, op voorwaarde dat hun gemeenschap mede-eigenaar zou worden en het leeuwendeel van de inkomsten mocht opstrijken.

Het is de bedoeling dat de attractie wordt uitgebreid met een bezoekerscentrum van drie verdiepingen met restaurants, bars, een museum en een filmzaal. Uiteindelijk moet het complex ook een cowboystad en nagebouwde onderkomens van indianen omvatten.

Hebzucht
Het project is niet onomstreden. Milieubeschermers zien de loopbrug als een onaanvaardbare inbreuk op de schoonheid van de Grand Canyon. Robert Amberger, een bestuurder van het nationale park, noemt het een „minachting” van de majestueuze natuur. „Dat de stam nieuwe bestaansmiddelen zoekt kan ik begrijpen, maar dit project ontheiligt juist de plek waar de Hualapai zo van hielden.”

Ook uit eigen kring klinken protesten. Ontevreden stamleden beweren dat de leiding overstag is gegaan alvorens de gehele gemeenschap te raadplegen. Ze vrezen dat geestelijke waarden door hebzucht in het drang komen of zelfs verdwijnen. De Skywalk bevindt zich bovendien op land waar voorvaderen begraven liggen. Disneyachtige attracties horen daar niet thuis.

Het tegenargument van stamoudste Charlie Vaughn klinkt pragmatisch. „Onze mensen moeten eten, kinderen naar school sturen en bouwvallige woningen opknappen. De Grand Canyon is het enige middel dat ons daarbij kan helpen. Wij zijn in dit gebied altijd geweest en we zullen hier ook altijd blijven.”

Ook vóór de Skywalk probeerden de Hualapai maximaal profijt uit hun eigendom te halen. Zij worden in hun doen en laten nauwelijks beperkt door regels waar het nationale park zich wel aan moet houden. Het is zelfs de vraag of Jin zijn project ooit op grondgebied van de staat had mogen realiseren.

Ondertussen ontbreekt bij de nieuwe attractie nog een waslijst aan voorzieningen die zeker in de toekomst van belang zijn, zoals verharde wegen en verantwoord water- en afvalbeheer. Op dit moment zorgen generators voor de elektriciteitsvoorziening, maar als het bezoekersaantal richting de miljoen gaat, zal ook daar een betere oplossing voor moeten komen.

De eerste toeristen schuifelen intussen -veilig achter een 1,40 meter hoge balustrade- over de duizelingwekkende attractie en werpen een blik in de diepte, die er adembenemend uitziet. Het uitzicht op Eagle Point (met de contouren van de adelaar in de rotsen) is eveneens spectaculair. Sommigen beweren echter dat het panorama van het nabijgelegen Guano Point nog fraaier is. Houden zo.

Toeristen mogen de Grand Canyon Skywalk alleen tussen zonsopgang en zonsondergang betreden. Ze betalen voor een wandeling over de brug 25 dollar (19 euro). Meer informatie: www.grandcanyonskywalk.com.