De operatie op zichzelf was vrij onschuldig. Mevrouw Brinks had last van galstenen. Artsen hielpen haar in maart 1978, enkele dagen later mocht ze het ziekenhuis in Deventer verlaten. In een klein buisje nam ze de verwijderde stenen mee naar huis. De ingreep was geslaagd. Dacht ze.Een week na thuiskomst kreeg mevrouw Brinks last van hevige pijnscheuten in de buik. „Het was zo erg dat ik er niet meer door kon lopen. De ambulance bracht me naar het ziekenhuis, maar wat de dokters ook onderzochten, ze konden de oorzaak niet vinden.”

De klachten kwamen met grote regelmaat terug. „Soms had ik dagenlang geen centje pijn. Maar dan kreeg ik opeens weer te kampen met zo’n zware buikpijn dat ik niets meer kon doen. Mensen in m’n omgeving zochten de oorzaak in de drukte in ons gezin. Ik had de zorg voor vijf kinderen. Ook m’n schoonmoeder woonde bij ons in.”

De huisarts wist met de pijnklachten van mevrouw Brinks geen raad. „De ene keer verwees hij me door vanwege een maagzweer. Dan moest ik op dieet. De andere keer dacht hij dat het te maken had met rugpijn. Dan gaf hij een verwijsbrief voor de masseur. Maar welk onderzoek er ook plaatsvond, de artsen kwamen er niet uit.”

Totdat een nieuwe serie röntgenfoto’s uitkomst bood. „Ik herinner me als de dag van gisteren dat de doktersassistente mij belde. Of ik met spoed bij de huisarts wilde komen. Hij vertelde me dat de oorzaak was vastgesteld. „Wat denk je dat ze hebben gevonden?” vroeg hij. Ik had geen idee. „Een slangetje van 26 centimeter”, antwoordde hij. Ik wist werkelijk niet wat ik hoorde.”

Mevrouw Brinks moest opnieuw onder het mes. „Het ging om een forse ingreep. Ik heb vier weken lang in het ziekenhuis gelegen, daarna moest ik ook nog eens vijf weken thuis rust houden. Het slangetje kreeg ik mee. Al die tijd had het door m’n darmen heen gewandeld.”

Het slangetje, gemaakt van stug materiaal, diende als een drain om het wondvocht af te voeren. Zonder dat verpleegkundigen dat in de gaten hadden, was het losgeraakt van een pleister en in de buik van mevrouw Brinks verdwenen.

Heeft ze de artsen verwijten gemaakt? „Nee, ik ben nooit boos geweest. Een kennis heeft ons geholpen bij het indienen van een schadeclaim. We kregen van het ziekenhuis 1500 gulden. Voor mij was het belangrijkste dat ik verlost was van de pijn.”