Ha’aretzHoewel de Israëlische premier Olmert samenwerking met de nieuwe Palestijnse regering al heeft afgewezen, pleit het dagblad Ha’aretz ervoor het kabinet van premier Haniyah een kans te geven. De nieuwe ministersploeg moet op zijn daden worden beoordeeld, vindt de krant.
„De regering van Israël kan en moet met de nieuwe Palestijnse regering samenwerken. Met alle respect voor de betekenis van de complexe en elkaar tegensprekende formuleringen van het politieke platform van deze regering, veel belangrijker is dat haar daden Israëls houding ten opzichte van de Palestijnse regering zouden moeten bepalen. Israël hoeft niet af te wachten welke landen de boycot van de Palestijnse Autoriteit opheffen na het vormen van een regering van nationale eenheid.

Zelfs als de boycot moreel gerechtvaardigd is, aangezien Hamas volhardt in zijn weigering Israël te erkennen, dan nog is er ruimte om de voordelen van de nieuwe situatie te onderzoeken. Eén daarvan is het feit dat de voorzitter van de Palestijnse Autoriteit, Abbas, volledig mandaat heeft gekregen om te onderhandelen over een politieke overeenkomst met Israël.”

Der Spiegel
Ondanks alle kritiek op de Brusselse bureaucratie kan Duitsland niet zonder de Europese Unie. Ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van de Unie sprak weekblad Der Spiegel met EU-kenner Heinemann. Hij spreekt van een „niet voor te stellen economische ramp” als de Bondsrepubliek het zonder de Europese eenheid zou moeten stellen.

„Heinemann is wat men gewoonlijk een Europadeskundige noemt. Er is echter één vraag die hij zich in zijn onderzoeksleven nog nooit heeft gesteld: Hoe zou Duitsland eruitzien als er geen EU was?

„Die vraag is absurd”, zegt Heinemann ontsteld. Het is eenvoudigweg „onvoorstelbaar” hoe de Duitse economie zonder het Brusselse wettelijke kader zou moeten functioneren. De Bondsrepubliek, aldus de wetenschapper, zou „decennia worden teruggeworpen”, dat alles zou een „niet voor te stellen economische ramp zijn.”

Desondanks probeert Heinemann dit „horrorscenario”, zoals hij het noemt, te omschrijven. Het zwaarst zou de machine-industrie, de ruggengraat van de Duitse economie, worden getroffen. Zo’n 1 miljoen mensen zijn hier werkzaam; de branche zet jaarlijks zo’n 150 miljard euro om. (…) Ook de elektrotechniek, de auto-industrie en de chemiesector bestaan van hun export naar de buurlanden. Het vervallen van douaneheffingen in de loop van de Europese eenwording heeft dat mogelijk gemaakt. „Anders hadden die sectoren zich nooit zo ontwikkeld als ze nu hebben gedaan”, aldus Heinemann.”
NZZ

De Zimbabwaanse president Robert Mugabe sleurt zijn land steeds verder richting de afgrond. En het ziet er niet naar uit dat de oppositie daarin verandering kan brengen, concludeert de Zwitserse Neue Zürcher Zeitung.
„De potentieel grootste aanhang van de oppositiepartijen, de bewoners van de sloppenwijken aan de rand van de grote steden, heeft het regime op even wrede als efficiënte wijze verpletterd doordat het hun onderkomens met de aardbodem gelijk heeft gemaakt en de bewoners heeft verdeeld over de plattelandsgebieden waar ze vandaan kwamen. De slachtoffers worden volledig in beslag genomen door de dagelijkse strijd om het bestaan. Voor politiek blijft weinig tijd en energie over. Grote delen van de bevolking zijn teruggevallen in berusting en apathie; dit dwarsboomt de oppositie bij haar pogingen een massabeweging tegen het regime op de been te brengen.

Iets optimistischer stemmen daarentegen pogingen van invloedrijke krachten binnen de regeringspartij om Mugabe te dwingen af te zien van een verlenging van zijn mandaat, dat in 2008 afloopt. De meeste van deze personen -ooit de trouwste volgelingen van Mugabe- hebben zakelijke belangen in Zimbabwe, die zij bedreigd zien door de ruïneuze economische politiek van de dictator, de door het Westen opgelegde sancties en het zich aftekenende bankroet van de staat. Ze zijn het er echter niet over eens wie de kroon toekomt: de vroegere legergeneraal Salomon Mujuru of de huidige minister van Woningbouw, Emmerson Mnangagwa.

Op deze strijd om zijn opvolging heeft Mugabe met een militarisering van zijn partij en regering gereageerd. (…) Hij mobiliseerde ook weer zijn ”privéleger”, de oorlogsveteranen, die al bij de verdrijving van de witte boeren een sleutelrol hadden gespeeld; zij moeten stemming maken voor verlenging van zijn ambt.

Aan de handen van Mugabe kleeft het bloed van onschuldige Zimbabwanen (…). Niet zozeer de halsstarrigheid van een bejaarde, als wel de angst verantwoording te moeten afleggen voor zijn misdaden, verklaart zijn weigering de teugels uit handen te geven. Veel wijst erop dat hij bereid is de lont aan het kruitvat van Zimbabwe tot het einde te laten opbranden.”