Vijftien lichtjes dansen door de duisternis. Van een afstandje lijken het vuurvliegjes, in werkelijkheid struint een groep actievelingen door de bossen van Luxemburg. Een lamp op het hoofd voorkomt struikelpartijen.Plotseling houdt de voorste man halt. Een beekje kruist het pad. Een boomstam moet als brug dienen, maar ontpopt zich als evenwichtsbalk. Wandelstokken bieden uitkomst. De instructeur huppelt naar de overkant, de rest volgt voorzichtig.

De groep heeft zich in de Luxemburgse Ardennen voor 24 uur overgeleverd aan de mensen van Belgian Outdoor and Wilderness Association, kortweg BOWA. De Belgen organiseren survivaltochten: van een simpele wandeling tot tochten waarbij serieuze overlevingstechnieken om de hoek komen kijken. Deze keer hebben de instructeurs een makkie.

Na een halfuurtje komt het basiskamp in zicht. De tipi, een grote wigwam, kan gemakkelijk een grote groep aan. Voor eten wordt gezorgd. Een bergsportdiner, zo heet het. In werkelijkheid heeft het menu meer weg van een warm en koud buffet. Zelfs de afwas wordt gedaan. Het knappende haardvuur geeft warmte en gezelligheid.

„Dit is een softsurvival”, aldus instructeur Nico Synave. „Jullie slapen straks in een eenpersoonstent, veel gebruikt in het Amerikaanse leger. Wil iemand echter slapen onder een parachute of in een chalet? We regelen het, alles kan.”

Echt overleven is andere koek. De voormalige beroepsmilitair –„ik heb nooit griep, omdat ik altijd buiten leef”– zoekt regelmatig zijn grenzen op. „Als je lang buiten leeft, word je een met de natuur. Je verwildert ten slotte.”

Uiteindelijk zijn alle overlevingstechnieken erop gericht de reddingssituatie te bevorderen, legt Synave op een bijna juridische manier uit. Eten, drinken, vuur en onderdak zijn de eerste basisbehoeften. Om daarin te kunnen voorzien, draagt hij altijd een overlevingskit aan zijn riem. Met de hulpmiddelen zuivert hij water, slacht hij konijnen, stookt hij een vuurtje en maakt hij een provisorisch onderdak.

Synave bereidt iedere tocht voor. De Luxemburgse Ardennen kent hij inmiddels op zijn duimpje. „Maar als ik boven de Mount Everest vlieg, denk ik ook na over de overlevingskansen als het vliegtuig neerstort.”

Als de nacht valt, zoekt iedereen een slaapplaats op. De eenpersoonstentjes bieden weinig bewegingsruimte. Eerst de voeten naar binnen, voorzichtig naar beneden schuiven en uiteindelijk het hoofd op het kussen leggen. De schoenen blijven noodgedwongen buiten staan.

De volgende morgen staat er een mountainbiketocht op het programma. Als de instructeur even flink op de pedalen gaat staan, valt de groep volledig uiteen. Na een steile klim wacht Synave de rest lachend op. „Hier splitsen we de groep. Degenen die nog gemakkelijk meekunnen, gaan met mij mee.”

Drie heren en een dame laten zich niet kennen. De beklimmingen zijn zwaar, de afdalingen vergen vooral veel concentratie. De bospaden liggen vol takken en plotseling remmen is uitgesloten.

Eenmaal terug in het kamp weten de BOWA instructeurs wat de fietsers nodig hebben. Fruit, drinken en energierepen liggen voor het grijpen. De repen leggen een behoorlijke bodem. Een blik op de verpakking leert waarom: 1000 calorieën in een klein reepje.

Nordic walking is het volgende onderdeel. Het wandelen met stokken lijkt een eitje. Toch valt dat een beetje tegen, het duurt even voordat iedereen in het juiste ritme meedoet. „Linkervoet voor, afzetten met de rechterstok en andersom. Op deze manier gebruik je 600 spieren en verbrand je 20 procent meer energie dan bij een gewone wandeling.”

Al snel gaan de jassen open en versnelt de ademhaling. Heuvel op, heuvel af. „Als het goed is, voel je het branden in je biceps en triceps.” Klopt helemaal. De stokken –poles in vaktaal– ontlasten gewrichten zoals de knieën, maar doen een beroep op de armkracht.

Op het moment dat het uithoudingsvermogen echt op de proef wordt gesteld, is ook dit onderdeel voorbij. In 24 uur fietsen, lopen, nordic walking en bergbeklimmen. Het lijkt heel wat, maar deze milde vorm van overleven heeft in werkelijkheid meer weg van buiten spelen. En buiten spelen is goed voor kinderen, maar op zijn tijd ook voor volwassenen.

Gemak van Gore
Buitensportactiviteiten vragen om goede kleding. Veel kledingfabrikanten maken gebruik van Gore Tex. Dit membraan houdt wind en water buiten, terwijl lichaamsvocht wel wordt afgevoerd.

Gore Tex staat vooral bekend om de toepassing in waterdichte schoenen. Jassen en broeken zijn echter ook voorzien van dit membraan. Zitten in het water is geen probleem, mits de broek hoog genoeg is opgetrokken.
Wie denkt dat Gore Tex alleen synoniem staat voor lompe bergschoenen in zeven varianten bruin heeft het mis. Op de jaarlijkse Outdoor Trophy in de Luxemburgse Ardennen presenteert Gore –de fabrikant maakt zelf geen eindproducten– de nieuwste toepassingen van het Gore Texmateriaal.

Moderne gympen in trendy kleuren zijn ook voorzien van Gore Tex. De onderneming pronkt zelfs met chique schoenen voor onder een pak, broek of rok en met vrolijke kinderschoenen. Van Puma tot Van Lier, al deze merken zien de meerwaarde van Gore Tex.

Fabrikanten hebben ook ontdekt dat nordic walking een goudmijn is. Broeken en schoenen krijgen het label ”Geschikt voor nordic walking” mee. Toepassing van Gore Tex zorgt ervoor dat de voeten en benen lekker warm blijven, ondanks nat gras of regenplassen.

Producten met Gore Tex zijn over het algemeen aan de dure kant. „Dat heb je er wel voor over als het om je leven gaat”, aldus marketingman Sander Effring van Gore. Goed materiaal is echter niet alleen noodzakelijk tijdens een overlevingstocht, maar is ook bij minder heftige omstandigheden aan te bevelen.

Zie ook www.gore-tex.com.