Deze knappe mannen zullen ook niet zijn zonder bijbel, en ze zullen ook wel enkele goede boeken uit de vroegere periode in hun bibliotheek hebben. Maar weet ge, ze zullen knappe mannen zijn zoals je-weet-wel dat verstaat. (…). Sindsdien zagen wij er reeds honderden te gronde gaan, zonen en dochters van gereformeerde huize. Gereformeerd gebleven misschien, maar principieel verloren. Thuis geraakt in hogere zaken, kringen en praktijken, en in hogere studiën, knap geworden en praktisch in een denken en leven, waarin geen gereformeerd beginsel geldt.”Aan deze woorden van ds. J. C. Sikkel (1916) moest ik denken na het lezen van het recente RD-interview met de SGP-burgemeester uit Barendrecht. Bij het binnentreden van het stadhuis geeft hij als het ware zijn diepste geloofsovertuiging af bij de garderobe. Deze opvattingen mogen in zijn werk geen rol spelen, zo stelt hij. Hij is slechts hoeder van de wet.

Het aangrijpendst in het interview was wel dat elke pijn en spanning over het uitvoeren van beleid dat niet strookt met Gods Woord werd gemist. Zelfs het verlenen van een vergunning voor de Gay Pride leek denkbaar.

Het is niet de bedoeling een burgemeester de maat te nemen. Dit interview raakt echter aan een diepere malaise in onze gezindte. De kwaal waaraan wij lijden, heet pragmatisme. Het gaat dan in de christelijke politiek niet allereerst meer om het ware belijden vanuit Gods Woord, maar om wat je bereikt. Wat heb je als politieke partij binnengesleept? Als er wat plusjes zijn te noemen, is het goed, ook al staan daar vele zaken tegenover die indruisen tegen Gods wil.

Het ware belijden is echter geen verhaal van plusjes. De ware belijder lijkt meer op een schipper die al zijn krachten inspant om zijn schuit tegen de harde wind in vooruit te krijgen, zonder veel resultaat echter. Dat is geen enthousiasmerend beeld. Wij willen meetellen, meedoen en serieus genomen worden. Het ware belijden gaat echter gepaard met lijden. Het ware belijden is het uitkomen voor de waarheid op het punt waar de verdediging bezwaarlijk is, en moeite en strijd met zich meebrengt. Het is een smalle, eenzame weg waarbij je de publieke opinie tegen hebt.

Zijn wij tot dit belijden nog in staat? Of zijn wij, zoals ds. Sikkel elders schreef, allang onschadelijk gemaakt door de wereld, en dat niet door brandstapels maar door de champagne die ons is voorgezet?

Het ware belijden kost iets. Materialisme en een hang naar luxe en rust gaan niet samen met dit belijden. Verklaart niet onze gerichtheid op het hier en nu onze verschuivende opvattingen ten aanzien van luxe, huwelijkstrouw, geboorteplanning, mediagebruik en vakantiebesteding? Zo verklaart onze aardse gerichtheid ook de verschuivende visie op het belijden waartoe wij geroepen zijn. De zorg voor „een stil en gerust leven” verwordt tot het veiligstellen van een rustig leventje in de refozuil.

Er wordt tegenwoordig geroepen om leiders. Wat we echter nodig hebben zijn belijders. „Laat ons getrouw zijn, een iegelijk op eigen post. Laat ons bedenken dat, zo het ons niet gegeven wordt om grote dingen te verrichten, de ergste ontrouw in de kleinste zaken kan worden gepleegd; dat, als de prediking daad mag heten, ook de daad predikt. Laat ons, bij de zeer geringe opofferingen waartoe wij vooralsnog geroepen worden, in het oog houden dat de heerschappij van de waarheid veld gewonnen heeft door getuigen die de kracht hadden om, waar het nodig was, getuigen tot in de dood, in de meest praktische zin, martelaars te zijn” (Groen van Prinsterer).

Zulke evangeliebelijders, die zijn er toch nog wel?

De auteur is beleidsmedewerker voor de SGP-fractie in de Tweede Kamer.

Reageren? gedachtegoed@refdag.nl.