De Iraanse nucleaire crisis kan opgelost worden, schrijft de Britse krant The Independent.„Hardere sancties zijn alleen gerechtvaardigd om daarmee allereerst een heldere boodschap van internationale afkeuring aan het Iraanse regime af te geven. Als nieuwe sancties extreem straffend van karakter zijn, zullen ze de hardliners in Teheran alleen maar steviger in het zadel helpen. Gewone Iraniërs zullen zich groeperen rond president Ahmadinejad om zich tegen de buitenlandse ’pesterijen’ te keren.

De Veiligheidsraad moet ook voorzichtig zijn om de bredere moslimwereld niet van zich te vervreemden. Een ontmoeting van ministers van Buitenlandse Zaken uit zeven moslimlanden in Islamabad zondag maakt duidelijk dat zij de zaak willen oplossen door onderhandeling en niet door geweld. Het doel van elke internationale actie moet zijn om de Iraniërs terug te krijgen naar de onderhandelingstafel. Dat betekent dat er zowel lokmiddelen als sancties ingezet moeten worden. Deze benadering heeft succes gehad in Noord-Korea, waar een combinatie van hulp en het lokmiddel van regionale acceptatie iets van een doorbraak heeft bewerkstelligd. Het feit dat Washington blijft weigeren om zelfs maar direct met Teheran te praten, belemmert een soortgelijke vooruitgang in de Golf. (…)

We moeten in gedachten houden dat Iran een belangrijke bijdrage kan leveren aan het stabiliseren van de regio, net zo goed als het die kan verstoren. (…). We moeten ook in de gaten houden dat de binnenlandse oppositie tegen Ahmadinejad toeneemt. Het vuur nu onnadenkend opstoken zou die oppositie kunnen ondermijnen.”

Christian Science Monitor
Met de lancering van een raket, afgelopen zondag, wil Iran laten zien dat het een internationale speler op het militaire toneel is, schrijft de Amerikaanse Christian Science Monitor. Reden te meer voor het afkondigen van sancties.

„Als Iran intercontinentale raketten en kernkoppen ontwikkelt, kunnen zowel Israël als Europa in gevaar komen. (…)

Het binnen de VN trotseren van zelfs Rusland en China door Iran, vormt waarschijnlijk een nieuwe impuls om het land hardere sancties op te leggen. Maar hoe hard? Rusland lijkt zijn vermogen te hebben verloren om een matigende invloed op Iran te hebben.

Het zou verstandig van Rusland zijn om samen te werken met de VS, die er al -onafhankelijk van de VN- bij Europa op aandringen om strengere normen te hanteren voor leningen en exportkredieten aan Iran. Sancties tegen Iran zouden hetzelfde resultaat kunnen hebben als bij Libië, dat zijn nucleaire programma stillegde om een einde te maken aan de sancties.

De huidige sancties, die twee maanden geleden werden opgelegd, beperken eenvoudigweg de overdracht van nucleaire technologie aan Iran en bevriezen de financiële middelen van Iraanse ondernemingen en individuen die zijn betrokken bij het nucleaire programma. Wat Iran meer schrik aanjoeg, was dat de VN-Veiligheidsraad überhaupt actie ondernam. De raketlancering van zondag kan heel eenvoudig een actie zijn om te komen tot een akkoord.

Het bewaren van de eensgezindheid onder de vijf permanente leden van de Veiligheidsraad is cruciaal voor het opvoeren van de druk. (…) Een verenigd front in een tweede ronde van sancties betekent een krachtig signaal -krachtiger dan raketten of kernwapens- van de wereld aan Iran dat het zijn koers moet veranderen.
Die Welt

Het Duitse dagblad Die Welt schrijft dat het van belang is dat het Westen tegenover Iran de eenheid weet te bewaren.
„Iran blijft zich hard opstellen. Niets kon tot dusver Teheran ertoe brengen niet naar de atoombom te streven. Zelfs het laatste ultimatum van de Veiligheidsraad maakte geen indruk op Ahmadinejad.

Het Westen reageert gepast. Ook het Westen blijft zich hard opstellen. Zelfs Europa is na het nee van de Iraniërs niet geneigd op de onderhandelingen nieuwe gesprekken te laten volgen. Nu dreigen verscherpte sancties. Of ze zullen werken? Steeds weer melden waarnemers in Iran een groeiende ontevredenheid over de koppigheid van de president. Men kan alleen hopen dat ze gelijk hebben; erop bouwen moet men niet. Zo wordt het vooral voor de Europeanen tijd dat ze nadenken over hun toekomstige strategie. Weliswaar hebben ze overeenstemming met de Verenigde Staten bereikt, maar toch heeft men het gevoel dat Europa niet weet hoe het op Teherans vasthoudendheid moet reageren. Tot dusver toonden de Europeanen zich na een eerste harde uitspraak weer verzoenlijk. Sommige politici, zoals de Franse president Chirac, laten zich over de ontwikkeling zelfs niet uit.

De dag zal komen waarop Washington en ook Israël meer dan eindeloos gepraat zullen verlangen. Bovendien is te verwachten dat Rusland zich tegenover het Westen zal opstellen en dat China met het oog op de Iraanse olie zich afzijdig zal houden.

Hoe zal de regering in Berlijn daarop reageren? Hoe het antwoord ook zal zijn: ten tijde van verscherpte crises komt de eenheid van het Westen boven(bijna) alle andere afwegingen te staan - en dat uit eigenbelang.”

Samenstelling: Dick Tromp