De 55–jarige Amsterdamse promoveerde cum laude in de biologie aan de universiteit van haar geboorteplaats. Als wetenschapper maakte zij zich zorgen over de vervuiling en het opraken van de grondstoffen. Ze werd lid van Milieudefensie en was daar zo’n twintig jaar geleden twee jaar voorzitter.In een tijd dat milieu–activisten zich hard afzetten tegen de overheid vond Cramer ook dat de dialoog met het bedrijfsleven gezocht moest worden. Eind jaren tachtig ging ze werken voor TNO en gaf ze overheid en bedrijven adviezen over duurzame ontwikkeling en milieubewust produceren. Zo werd ze ook werkzaam voor onder meer Akzo en Philips.

In 1999 werd ze naast hoogleraar milieumanagement zelfstandig adviseur. Ze behoorde de laatste jaren tot de kring van deskundigen bij wie de overheid graag aanklopt als het gaat om onderwerpen als duurzaam ondernemen of biobrandstoffen. Haar opvattingen sluiten goed aan bij die in het regeerakkoord. Cramer zoekt de oplossing van het milieuprobleem vooral in het stimuleren van bedrijven om nieuwe technieken en productieprocessen te ontwikkelen.

Ze zei hierover in een publicatie van het ministerie van VROM: „Met onze bestaande maatregelen komen we er niet meer. Nu is het moment om te kiezen. Gaan we toch weer investeren in de bestaande technologie die eigenlijk niet verder op te krikken is ? Of gaan we innovatie inzetten als de motor voor zuurzame ontwikkeling, zodat we komen tot nieuwe duurzamer technologieën ? Ik ben voor het laatste". Volgens Cramer is nog heel wat te winnen door het aantal stappen in het productieproces van onder meer staal en geneesmiddelen terug te brengen en door in de fijnchemie nieuwe biotechnologische processen in te zetten. Zij is niet voor „lukraak strooien met subsidiepotten, maar voor maatwerk".